Prace magisterskie i licencjackie z pedagogiki – Prezentujemy najlepsze prace z pedagogiki: prace magisterskie, licencjackie i prace podyplomowe

Analiza oczekiwań dyrektorów gimnazjów w oparciu o wyniki ankiety

W celu uzyskania informacji o oczekiwanych potrzebach dyrektorów gimnazjów, ze stażem na stanowisku kierowniczym od 0 do 1 roku, w zakresie szkoleń oraz innych form wspomagania, przeprowadziłyśmy badania ankietowe[1].

Respondentami ankiety było 35 dyrektorów gimnazjów z terenu Delegatury Śląskiego Kuratorium Oświaty w Sosnowcu.

Pytania postawione w ankiecie dotyczyły:

możliwości dotarcia do bieżących informacji w zakresie prawa oświatowego
źródeł zdobywania informacji
organizacji pracy w gimnazjum i koncepcji pracy na stanowisku dyrektora
znajomości środowiska, w którym funkcjonuje gimnazjum
oczekiwań w zakresie szkoleń
problemów, sukcesów i satysfakcji w pracy
form doskonalenia zawodowego podjętych przez dyrektorów gimnazjów.

Na pytanie, które dotyczyło możliwości dotarcia do bieżących informacji w zakresie prawa oświatowego, 20 respondentów (co stanowiło 59% badanych) potwierdziło możliwość bezproblemowego dotarcia do potrzebnych informacji.

15 respondentów (czyli 41%) stwierdziło, że dotarcie do informacji sprawia im pewne trudności. Żadna z ankietowanych osób nie udzieliła odpowiedzi wskazującej na trudności w dotarciu do informacji, nikt też nie potwierdził braku jakiejkolwiek możliwości zdobycia potrzebnych informacji.

Wykres nr 2. DOSTĘP DO BIEŻĄCEJ INFORMACJI DOTYCZĄCEJ PRAWA OŚWIATOWEGO

Odpowiedzi dyrektorów dotyczące źródeł zdobywania informacji wskazują, że w dużym stopniu bezpośrednio sięgają do aktów prawnych (Dziennik Ustaw, Monitor Polski, Dziennik Urzędowy), korzystają również z pomocy organizowanej przez kuratorium (wizytator, dwutygodnik “Magazyn Szkolny”), jako pomocne dyrektorzy traktują czasopisma oświatowe (“Dyrektor Szkoły”, “Nowa Szkoła”, “Nowe Gimnazjum”, “Głos Nauczycielski”) oraz różnego rodzaju poradniki, także dostępne w internecie.

Szczegółowe wskazania dyrektorów zawiera poniższy wykres nr 3

Wykres nr 3. ŹRÓDŁA ZDOBYWANIA INFORMACJI PRZEZ DYREKTORÓW GIMNAZJÓW

Na podstawie ankiety mogłyśmy ponadto ustalić, jakie tematy szkoleń są najbardziej oczekiwane przez dyrektorów.

Odpowiedzi na pytanie 9 ankiety wskazują, iż 43 % respondentów chciałoby uczestniczyć w szkoleniach na temat interpretacji prawa oświatowego, 40 % oczekuje omówienia znowelizowanej Ustawy Karta Nauczyciela, 23 % wnioskuje o szkolenia w zakresie mierzenia jakości pracy szkoły, w tym tworzenia narzędzi badawczych, wreszcie 6 % potrzebuje wsparcia w realizacji nadzoru pedagogicznego. Pojawiły się także pojedyncze sformułowania dotyczące np. finansowania szkół, spraw kadrowych, prowadzenia dokumentacji szkolnej itp. (6 %).

Wykres nr 4. OCZEKIWANIA DYREKTORÓW GIMNAZJÓW W ZAKRESIE SZKOLEŃ

W zakresie wyżej wymienionej tematyki dyrektorzy oczekiwali różnorodnych form wspomagania:

pomocy wizytatora w sprawach prowadzenia dokumentacji szkolnej, zwłaszcza dot. prac rady pedagogicznej, opracowywania statutów szkół
udostępniania wzorów narzędzi badawczych
instruktażu związanego z kierowaniem zespołem współpracowników.

Analizując ankietę uzyskałyśmy informacje dotyczące sprecyzowania oczekiwań skierowanych do różnych instytucji, co ilustruje poniższa tabela.

Tabela nr 4. Oczekiwania dyrektorów w zakresie wspomagania

Lp	Instytucja	Rodzaj oczekiwanej pomocy
1.	Kuratorium Oświaty (54 % wskazań respondentów )	§ Wspieranie w zarządzeniu placówką § Szkolenie rad pedagogicznych § Częste i bezpośrednie kontakty z wizytatorami
2.	Organy prowadzące szkoły i placówki (49 % wskazań respondentów)	§ Zwiększenie nakładów finansowych § Egzekwowanie obowiązku szkolnego § Stworzenie oferty edukacyjnej dla młodzieży gimnazjalnej, umożliwiającej kształcenie w klasach przysposabiających do pracy
3.	Wojewódzki Ośrodek Metodyczny (43 % wskazań respondentów)	§ Różnorodne oferty szkoleń
4.	Poradnie Psychologiczno- Pedagogiczne ( 37 % wskazań respondentów)	§ Programy profilaktyczne § Indywidualne konsultacje § Pomoc w zwalczaniu agresji
5.	Policja, Kurator sądowy (14% wskazań respondentów)	§ Pomoc w przeciwdziałaniu demoralizacji i przestępczości § Pomoc w egzekwowaniu obowiązku szkolnego

Źródło: ankieta

Analiza oczekiwań dyrektorów gimnazjów oparta na wynikach ankiety pozwala na uzyskanie szczegółowego obrazu ich potrzeb, priorytetów oraz problemów, z jakimi mierzą się w codziennej pracy. Wyniki badania dostarczają cennych informacji na temat kierunków rozwoju edukacji, zarządzania placówkami oraz relacji pomiędzy dyrektorami a organami nadzorczymi, nauczycielami, uczniami i rodzicami. Przeprowadzenie ankiety umożliwia także ocenę poziomu satysfakcji dyrektorów oraz wskazanie kluczowych obszarów wymagających usprawnień w systemie oświaty.

Jednym z głównych obszarów badania były oczekiwania dyrektorów gimnazjów wobec organów nadzorujących placówki edukacyjne. Wyniki ankiety wskazują, że wielu dyrektorów oczekuje większego wsparcia merytorycznego oraz finansowego ze strony kuratoriów oświaty i jednostek samorządu terytorialnego. Szczególnie istotne okazuje się zwiększenie nakładów na infrastrukturę szkolną, modernizację budynków oraz zakup nowoczesnych pomocy dydaktycznych. Dyrektorzy podkreślają także potrzebę większej autonomii w zakresie podejmowania decyzji dotyczących organizacji pracy szkoły, zwłaszcza w kontekście zatrudniania nauczycieli, realizacji programów nauczania oraz wdrażania innowacyjnych metod dydaktycznych.

Ankieta pozwoliła również określić oczekiwania dyrektorów wobec nauczycieli i kadry pedagogicznej. Wśród najczęściej wskazywanych kwestii znalazła się potrzeba podnoszenia kwalifikacji zawodowych przez nauczycieli, uczestnictwa w szkoleniach oraz stosowania nowoczesnych metod nauczania. Dyrektorzy zwracają uwagę na konieczność większej elastyczności nauczycieli w dostosowywaniu programów nauczania do indywidualnych potrzeb uczniów oraz lepszej współpracy z rodzicami. Podkreślono także wagę pracy zespołowej w gronie pedagogicznym oraz rozwijania umiejętności interpersonalnych, które mają kluczowe znaczenie dla budowania pozytywnego klimatu w szkole.

Ważnym aspektem badania były również oczekiwania dyrektorów wobec uczniów oraz ich rodziców. Dyrektorzy wskazali, że kluczowym wyzwaniem jest motywowanie uczniów do nauki oraz kształtowanie w nich postaw odpowiedzialności i samodyscypliny. Wiele odpowiedzi podkreślało konieczność większego zaangażowania rodziców w życie szkoły, w tym udziału w zebraniach, konsultacjach oraz współpracy w rozwiązywaniu problemów wychowawczych. Dyrektorzy oczekują, że rodzice będą aktywnie wspierać proces edukacyjny swoich dzieci, a także angażować się w organizację wydarzeń szkolnych i działalność rady rodziców.

Jednym z istotnych zagadnień podjętych w badaniu była ocena funkcjonowania reform edukacyjnych oraz zmian w systemie kształcenia. Wśród dyrektorów widoczny był podział opinii – część z nich oceniła pozytywnie niektóre zmiany w podstawie programowej, natomiast inni zwrócili uwagę na trudności związane z ich wdrażaniem. Szczególnie często podnoszono problem przeciążenia uczniów materiałem nauczania oraz konieczność lepszego dostosowania programów edukacyjnych do realnych potrzeb rynku pracy. Dyrektorzy wskazali także na konieczność stabilizacji systemu oświaty, ponieważ częste zmiany przepisów i reformy wprowadzane bez odpowiedniego przygotowania powodują chaos organizacyjny i utrudniają efektywne zarządzanie szkołą.

Analiza wyników ankiety pozwala na wskazanie najważniejszych wniosków dotyczących funkcjonowania gimnazjów i roli dyrektorów w systemie edukacji. Kluczowym aspektem jest konieczność zapewnienia większego wsparcia dyrektorom zarówno ze strony organów nadzorczych, jak i środowiska szkolnego. Wskazane jest również zwiększenie nakładów na rozwój infrastruktury edukacyjnej oraz doskonalenie zawodowe nauczycieli. Wyniki ankiety uwidaczniają również istotną rolę współpracy między szkołą a rodzicami, a także potrzebę większej motywacji uczniów do nauki i zaangażowania w proces edukacyjny. Na podstawie uzyskanych danych można sformułować rekomendacje dotyczące usprawnień w zarządzaniu placówkami oświatowymi oraz kierunków dalszego rozwoju systemu edukacji.

[1] Załącznik nr 1

5/5 - (1 głosów)

Problemy i hipotezy badawcze

J. Brzeziński uważa, że „badania naukowe rozpoczyna się od sformułowania problemu badawczego”.[1]

W literaturze z zakresu metodologii spotykane jest najczęściej rozumienie problemu badawczego jako pytania, czy zbioru pytań.

S. Nowak twierdzi, że „problem badawczy to tyle, co pewne pytanie lub zespół pytań, na które odpowiedzi ma dostarczyć badanie”.[2] Natomiast Z. Cackowski twierdzi, że: „(…) problemy badawcze są to pytania, na które poszukujemy odpowiedzi na drodze badań naukowych”.[3] Z kolei Z. Sztumski podaje, że „problemem badawczym nazywamy to, co jest przedmiotem wysiłków badawczych, czyli po prostu to, co orientuje nasze przedsięwzięcie poznawcze”.[4]

W. Zaczyński ujmuje problem badawczy jako pytanie stające się słownym sformułowaniem dostrzeżonych trudności. Problemy są jednocześnie dobrowolnie obranymi zadaniami poznawczymi.[5]

Na formułowanie ważnych problemów badawczych oraz znajdowanie dróg ich rozwiązywania znaczący wpływ mają takie czynniki jak: intuicja badacza, znajomość literatury przedmiotu, obserwacja zjawisk w otaczającym świecie.

M. Łobocki dzieli problemy badawcze na:

problemy (pytania) naukowo – badawcze;
problemy (pytania) subiektywnie badawcze.[6]

Problemy naukowo – badawcze to te pytania, które zostają bez odpowiedzi w dotychczasowym powszechnie znanym i dostępnym dorobku wiedzy i nauki pedagogicznej, uwzględniając tu szczególnie literaturę naukową.

Niekiedy zdarza się, że istnieje potrzeba stawiania ponownie tych samych problemów naukowego wyjaśnienia ich w świetle wciąż udoskonalającej się metodologii badań pedagogicznych. Mamy wtedy do czynienia z problemem subiektywnie badawczym. Tak, więc w pedagogice problemy subiektywno – badawcze mogą okazać się w równej mierze doniosłe, co problemy naukowo – badawcze.[7]

M. Łobocki twierdzi, że zaznajomienie się z dorobkiem naukowym, wymaga nie tyle przyswajania sobie określonych wiadomości związanych z poznawanym problemem, ile krytycznej i wszechstronnej jego oceny. Poprawne sformułowanie problemu według musi z konieczności uwzględnić także szczegółowe jego aspekty. Chodzi tu, więc o zredukowanie problemu do pytań bardziej szczegółowych.[8]

W prezentowanych badaniach problem główny sformułowano w sposób następujący:

Jaki jest wpływ samooceny na aspiracje życiowe młodego człowieka?

Odpowiednio do problemu głównego, sformułowano następujące problemy szczegółowe:

W jakim zakresie poziom samooceny wpływa na aspiracje edukacyjne młodzieży?
Jakim stopniu poziom samooceny wpływa na aspiracje zawodowe?
W jakim zakresie poziom samooceny wpływa na aspiracje rodzinne?
W jakim stopniu samoocena wpływa na aspiracje materialne?
W jakim stopniu poziom samooceny wpływa na aspiracje kulturalne młodzieży?
W jakim zakresie poziom samooceny wpływa na aspiracje społeczne?
W jakim zakresie poziom samooceny wpływa na aspiracje przywódcze?
W jakim stopniu poziom samooceny wpływa na aspiracje moralne?
W jakim stopniu poziom samooceny wpływa na kształtowanie się zamiłowań, zainteresowań i pasji?

Przez hipotezę w metodologii, rozumie się na ogół takie przypuszczenie dotyczące zachodzenia pewnych zjawisk lub zależności między nimi, które pozwala wyjaśnić jakiś, niewytłumaczony zespół faktów będących dotąd problemem.[9]

Jak pisze K. Ajdukiewicz, mając wyjaśnić jakiś fakt i nie znajdując dla niego racji wśród uznanych twierdzeń, należy wziąć pod uwagę rację co, do której nie wiemy jeszcze, czy jest prawdziwa, czy fałszywa i poddać ją procedurze sprawdzenia. Taką właśnie rację, rozważaną w trakcie prób wyjaśniania jakiegoś faktu, nazywa się zwykle hipotezą.[10]

Według J. Brzezińskiego, hipoteza to stwierdzenie co, do którego istnieje pewne prawdopodobieństwo, że stanowić będzie ono prawdziwe rozwiązanie postawionego problemu.

Dane stwierdzenie może być uznane za hipotezę naukową, jeśli jest sprawdzalne. Hipoteza, której nie można poddać sprawdzeniu, nie może pretendować do miana hipotezy naukowej.[11]

J. Pieter natomiast twierdzi, iż hipoteza jest naukowym przypuszczeniem o związku zależności danych zjawisk od innych lub o związku pojęć o ustalonym znaczeniu.[12]

Z kolei Z. Skorny uważa, iż hipoteza to przypuszczalna, przewidywana odpowiedź na pytanie zawarte w problemie badań. Może ona przy tym dotyczyć związków zachodzących w danej dziedzinie rzeczywistości, kierujących nią prawidłowości, mechanizmów funkcjonowania badanych zjawisk lub istotnych właściwości.[13]

Badanie problemu polega na rozpatrywaniu wszelkich możliwych rozwiązań, jakie zawierają się w jego założeniu. Dokonuje się tego przez przyjmowanie poszczególnych rozwiązań za prawdziwe i poszukiwaniu doświadczeń, które mogłyby je potwierdzić lub obalić. Takie przypuszczalne rozwiązanie stanowi hipotezę.

W postępowaniu badawczym, wysuwa się hipotezy, które są założeniem badawczym, a nie końcowym rezultatem badań czy też wypływającym z niego wnioskiem. W niniejszych badaniach na podstawie wiedzy uzyskanej w wyniku analizy literatury przedmiotu, założono następujące hipotezy:

Można przypuszczać, iż osoby o samoocenie zaniżonej, prezentują niski poziom aspiracji edukacyjnych, badani z samooceną adekwatną średni, natomiast osoby o samoocenie zawyżonej – wysoki poziom.
Należy założyć, że osoby o niskiej samoocenie wybierają zawody wymagające niskiego poziomu wykształcenia, badani z samooceną adekwatną wykazują średnie wymagania, natomiast osoby o samoocenie wysokiej wybierają pracę zawodową wymagającą wysokiego poziomu wykształcenia.
Należy przypuszczać, że u osób o niskiej samoocenie występują wysokie aspiracje rodzinne, u badanych z samooceną adekwatną średnie, natomiast u osób o samoocenie zawyżonej – niskie aspiracje rodzinne.
Można przypuszczać, że osoby o samoocenie zaniżonej posiadają niższe aspiracje materialne, badani z samooceną adekwatną średnie, natomiast osoby o samoocenie zawyżonej – wyższe.
Nasuwa się przypuszczenie, że osoby o samoocenie zaniżonej prezentują niskie aspiracje kulturalne, badani z samooceną adekwatną średnie, natomiast osoby o samoocenie zawyżonej – wysokie.
Można twierdzić, że osoby o samoocenie zaniżonej nie przejawiają ambicji czynnego udziału w życiu społeczno – politycznym, badani z samooceną adekwatną posiadają te ambicje w stopniu średnim, zaś osoby o samoocenie zawyżonej posiadają aspiracje społeczno – polityczne w stopniu wysokim.
Należy sądzić, że osoby o zaniżonej samoocenie nie przejawiają aspiracji przywódczych i kierowniczych, badani o samoocenie adekwatnej posiadają te aspiracje w stopniu umiarkowanym, natomiast osoby o samoocenie wysokiej wykazują wysokie aspiracje przywódcze i kierownicze.
Można przypuszczać, iż osoby o samoocenie zaniżonej przejawiają niskie aspiracje moralne, badani o samoocenie adekwatnej średnie, natomiast osoby o samoocenie zawyżonej, posiadają wysokie aspiracje moralne.
Można założyć, że osoby o samoocenie zaniżonej posiadają wąskie zainteresowania, badani mający samoocenę adekwatną posiadają je w średnim stopniu, natomiast osoby o samoocenie wysokiej posiadają szerokie zainteresowania i pasje.

Problemy badawcze odgrywają kluczową rolę w procesie naukowego poznania i stanowią punkt wyjścia dla każdej analizy lub eksperymentu. Określenie problemu badawczego jest jednym z najważniejszych etapów w procesie badawczym, ponieważ determinuje kierunek dalszych działań oraz wybór metod i narzędzi badawczych. Problemy te mogą przybierać różne formy – mogą dotyczyć nieznanych zjawisk, relacji między zmiennymi, mechanizmów funkcjonowania określonych systemów lub procesów zachodzących w danej dziedzinie wiedzy. W zależności od charakteru badań, problem badawczy może mieć formę pytania opisowego, wyjaśniającego, diagnostycznego lub prognostycznego, co wpływa na sposób jego rozwiązania.

Podział problemów badawczych może uwzględniać ich poziom ogólności i zakres. Problemy ogólne dotyczą szerokiego obszaru wiedzy i wymagają pogłębionej analizy wielu czynników, natomiast problemy szczegółowe koncentrują się na węższym zagadnieniu, które można rozpatrywać w ramach określonych zmiennych i warunków. W praktyce badawczej często wyodrębnia się problemy główne oraz pytania pomocnicze, które precyzują konkretne aspekty zagadnienia i ułatwiają jego analizę. Problemy badawcze mogą być również klasyfikowane jako jakościowe lub ilościowe, w zależności od podejścia metodologicznego i sposobu analizy danych.

Formułowanie problemu badawczego wymaga precyzyjnego określenia zakresu badań i ustalenia, jakie informacje są niezbędne do rozwiązania danego zagadnienia. W tym celu stosuje się różne strategie, takie jak analiza literatury przedmiotu, obserwacja rzeczywistości, konsultacje z ekspertami czy identyfikacja luk badawczych w istniejących teoriach. Dobrze sformułowany problem badawczy powinien być jasno określony, istotny z punktu widzenia danej dyscypliny oraz możliwy do empirycznego zweryfikowania. Odpowiednie sformułowanie problemu badawczego jest kluczowe dla skuteczności całego procesu badawczego i pozwala uniknąć błędów związanych z nadmierną ogólnością lub nieprecyzyjnym określeniem celu badań.

Hipotezy badawcze stanowią przypuszczenia dotyczące odpowiedzi na postawiony problem badawczy i podlegają empirycznej weryfikacji w toku badań. Hipoteza to zdanie twierdzące, które określa przypuszczalne relacje między zmiennymi badawczymi i stanowi punkt odniesienia dla analizy danych. Hipotezy mogą mieć charakter kierunkowy, gdy określają spodziewany wpływ jednej zmiennej na drugą, lub niekierunkowy, gdy wskazują jedynie na istnienie zależności, bez precyzowania jej kierunku. W badaniach ilościowych hipotezy są często formułowane w sposób ścisły i poddawane testom statystycznym, natomiast w badaniach jakościowych mają charakter bardziej eksploracyjny i mogą ulegać modyfikacjom w trakcie procesu badawczego.

Poprawne formułowanie hipotez wymaga uwzględnienia kilku kluczowych kryteriów. Hipoteza powinna być jasno określona, logicznie spójna, możliwa do empirycznej weryfikacji i oparta na wcześniejszych badaniach lub teoriach naukowych. W procesie badawczym istotne jest także określenie hipotezy zerowej, która zakłada brak związku między badanymi zmiennymi, oraz hipotezy alternatywnej, która wskazuje na istnienie takiego związku. Testowanie hipotez pozwala na weryfikację założeń badawczych i dostarcza podstaw do formułowania wniosków oraz rozwijania teorii naukowych.

Weryfikacja hipotez jest jednym z kluczowych etapów procesu badawczego i może być realizowana za pomocą różnych metod, takich jak eksperymenty, analizy statystyczne, studia przypadków czy badania ankietowe. W zależności od przyjętej metodologii, badacz może stosować różne techniki zbierania danych i narzędzia analityczne, które umożliwiają ocenę prawdziwości hipotez. Proces ten wymaga staranności i rzetelności, aby uzyskane wyniki były wiarygodne i miały wartość naukową.

Problemy i hipotezy badawcze są nieodłącznym elementem naukowego poznania i stanowią podstawę prowadzenia rzetelnych badań. Poprawnie sformułowane problemy pozwalają na precyzyjne określenie celu badania i wybór odpowiednich metod analizy, natomiast hipotezy dostarczają konkretnych założeń, które mogą zostać zweryfikowane na drodze empirycznej. Proces ten odgrywa kluczową rolę w rozwijaniu wiedzy, weryfikowaniu teorii oraz poszukiwaniu nowych rozwiązań w różnych dziedzinach nauki i praktyki.

[1] J. Brzeziński: Elementy metodologii badań psychologiczny, Warszawa, 1978, s. 50.

[2] S. Nowak: Metodologia badań socjologicznych, Warszawa 1970, s. 214.

[3] Z. Cackowski: Problemy i pseudoproblemy, Warszawa 1964, s. 140.

[4] Z. Sztumski: Wstęp do metodologii i technik badań społecznych, Warszawa 1984, s. 28.

[5] W. Zaczyński: Praca badawcza…op. cit., s. 23.

[6] M. Łobocki: Metody badań pedagogicznych, Warszawa 1982, s.57.

[7] Ibidem, s. 60.

[8] Ibidem, s. 63.

[9] T. Kotarbiński: Elementy teorii poznania, logiki formalnej i metodologii nauk, Warszawa 1961, s. 34.

[10] K. Ajdukiewicz: Zarys logiki, Warszawa 1953, s. 184.

[11] J. Brzeziński: Elementy metodologii…op. cit., s. 57.

[12] J. Pieter: Praca naukowa, Katowice1960, s. 86.

[13] Z. Skorny: Prace magisterskie…op. cit., s. 72 – 73.

5/5 - (1 głosów)

Prace magisterskie z pedagogiki z badaniami

Praca magisterska to jeden z najważniejszych etapów akademickiej ścieżki każdego studenta pedagogiki. To nie tylko podsumowanie zdobytej wiedzy, lecz także okazja do samodzielnego przeprowadzenia badań, które mogą mieć realne znaczenie dla teorii i praktyki edukacyjnej. Proces ten wymaga solidnego przygotowania, umiejętności analitycznych oraz konsekwencji w realizacji zamierzonego planu. W tym poradniku omówimy wszystkie istotne aspekty związane z tworzeniem pracy magisterskiej, od wyboru tematu, przez metodologię, aż po analizę wyników i pisanie końcowego dokumentu.

Pisanie pracy magisterskiej z pedagogiki z badaniami to zadanie wymagające zarówno znajomości teorii, jak i umiejętności przeprowadzenia rzetelnej analizy empirycznej. Praca taka powinna łączyć refleksję nad zagadnieniami pedagogicznymi z danymi pochodzącymi z badań, co pozwala na głębsze zrozumienie wybranego problemu. Kluczowym aspektem jest wybór odpowiedniego tematu, metodyki badawczej oraz prawidłowa interpretacja wyników, które wniosą nową wartość do dziedziny pedagogiki.

Pierwszym krokiem w pisaniu pracy magisterskiej z pedagogiki jest określenie tematu i jego znaczenia. Powinien on wynikać z rzeczywistych problemów edukacyjnych lub wychowawczych i być zgodny z zainteresowaniami badacza. Temat musi być na tyle konkretny, aby umożliwić przeprowadzenie badań, ale jednocześnie nie może być zbyt wąski, by nie ograniczać dostępnych źródeł i możliwości interpretacyjnych. Ważne jest również, aby wybrany problem miał istotne znaczenie praktyczne – prace pedagogiczne często koncentrują się na usprawnieniu procesów dydaktycznych, wychowawczych lub społecznych, dlatego warto postawić pytania, które mogą przyczynić się do poprawy funkcjonowania systemu edukacyjnego lub instytucji zajmujących się kształceniem i wychowaniem.

Po wyborze tematu konieczne jest sprecyzowanie celu i problematyki badawczej. Cel badania powinien jasno określać, co zamierza się osiągnąć poprzez analizę danego zagadnienia. Problemy badawcze to pytania, na które odpowiedzi dostarczy analiza empiryczna. Należy je formułować w sposób jasny i konkretny, unikając niejednoznaczności. Zazwyczaj przyjmuje się podział na główny problem badawczy oraz szczegółowe pytania, które pomagają w systematycznym podejściu do analizy. W pedagogice często bada się na przykład wpływ określonych metod dydaktycznych na osiągnięcia uczniów, skuteczność działań wychowawczych, relacje między nauczycielami a uczniami czy efektywność systemów edukacyjnych w różnych kontekstach.

Kolejnym etapem jest wybór odpowiedniej metodologii badań. W pedagogice można stosować zarówno metody ilościowe, jak i jakościowe, w zależności od charakteru badanego zagadnienia. Metody ilościowe pozwalają na analizę statystyczną wyników i sprawdzenie zależności między różnymi czynnikami, co jest przydatne w badaniach dotyczących skuteczności metod dydaktycznych czy oceny kompetencji uczniów. Z kolei metody jakościowe umożliwiają dogłębne zrozumienie procesów edukacyjnych i interakcji społecznych, np. poprzez wywiady, obserwacje czy analizę dokumentów. Często stosuje się także podejście mieszane, które łączy obie te perspektywy, zapewniając bardziej kompleksowy obraz badanego problemu.

Gdy metodologia zostanie ustalona, można przystąpić do gromadzenia materiału empirycznego. W badaniach pedagogicznych istotne jest zebranie danych w sposób rzetelny i zgodny z zasadami etyki badawczej. Jeśli badania obejmują dzieci, młodzież lub nauczycieli, konieczne może być uzyskanie zgody odpowiednich instytucji, takich jak szkoły czy komisje etyczne. Narzędzia badawcze, takie jak ankiety, kwestionariusze czy scenariusze wywiadów, powinny być starannie opracowane, aby umożliwić uzyskanie wiarygodnych wyników. Przykładowo, jeśli badanie dotyczy wpływu metody projektów na rozwój kompetencji uczniów, należy stworzyć ankiety mierzące poziom tych kompetencji przed i po zastosowaniu metody oraz zebrać opinie nauczycieli i uczniów na temat jej skuteczności.

Po zgromadzeniu danych następuje ich analiza i interpretacja. W przypadku badań ilościowych stosuje się metody statystyczne, które pozwalają na obliczenie zależności między zmiennymi i określenie istotności wyników. Programy takie jak SPSS, Statistica czy Excel mogą pomóc w analizie danych liczbowych. Jeśli badanie miało charakter jakościowy, analizuje się wypowiedzi respondentów, identyfikuje powtarzające się motywy i dokonuje syntezy uzyskanych informacji. Warto pamiętać, że analiza danych to nie tylko prezentacja wyników, ale także ich interpretacja w kontekście istniejącej literatury naukowej. Oznacza to, że uzyskane rezultaty należy porównać z wcześniejszymi badaniami, wskazując na podobieństwa, różnice oraz możliwe wyjaśnienia zaobserwowanych zjawisk.

Ważnym elementem pracy magisterskiej jest także wnioski i implikacje praktyczne. Wyniki badań powinny prowadzić do konkretnych rekomendacji dotyczących praktyki pedagogicznej. Przykładowo, jeśli badanie wykazało, że indywidualizacja nauczania poprawia wyniki uczniów, warto wskazać, jak nauczyciele mogą wdrażać bardziej zindywidualizowane podejście do pracy z dziećmi o różnych potrzebach edukacyjnych. Implikacje mogą dotyczyć również polityki edukacyjnej, jeśli badanie dotyczyło np. skuteczności reform w systemie oświaty. Warto także uwzględnić ograniczenia badania i wskazać potencjalne kierunki dalszych analiz, które mogłyby pogłębić temat i dostarczyć bardziej szczegółowych informacji.

Pisanie pracy magisterskiej z pedagogiki z badaniami wymaga precyzyjnego określenia tematu, dobrze zaplanowanej metodologii oraz rzetelnego przeprowadzenia analizy empirycznej. Kluczowe jest odpowiednie sformułowanie problemu badawczego, dobór metod i narzędzi oraz dokładne opracowanie uzyskanych wyników. Praca magisterska w tej dziedzinie powinna łączyć teoretyczną refleksję nad zagadnieniami pedagogicznymi z praktycznym zastosowaniem wyników badań, co pozwala na wniesienie wartościowych wniosków do praktyki edukacyjnej. Rzetelnie przeprowadzona analiza może nie tylko pomóc w lepszym zrozumieniu danego zjawiska, ale także przyczynić się do doskonalenia metod nauczania, wychowania i zarządzania instytucjami edukacyjnymi.

Wybór tematu i jego znaczenie dla przyszłych badań

Pierwszym krokiem w pracy nad magisterium jest wybór odpowiedniego tematu. Powinien on być zgodny z zainteresowaniami studenta, ale także mieć wartość naukową i praktyczną. Dobry temat to taki, który pozwala na zgłębienie określonego problemu pedagogicznego i umożliwia przeprowadzenie rzetelnych badań. Warto zastanowić się nad aktualnymi trendami w pedagogice oraz nad tym, jakie luki badawcze występują w dotychczasowej literaturze.

Temat powinien być również dostosowany do możliwości studenta, zarówno pod względem dostępnych zasobów, jak i umiejętności badawczych. Nie ma sensu podejmować się zagadnienia, które wymaga dostępu do trudno osiągalnych źródeł lub zaawansowanej metodologii, jeśli student nie dysponuje odpowiednimi narzędziami. Z drugiej strony warto unikać tematów zbyt ogólnych, które nie pozwolą na skoncentrowanie się na konkretnej problematyce.

Konsultacja z promotorem to niezbędny krok w procesie wyboru tematu. Promotor może doradzić, czy dana tematyka jest wystarczająco dobrze osadzona w literaturze, czy możliwe jest przeprowadzenie badań w określonym czasie oraz jakie potencjalne trudności mogą się pojawić. Dzięki temu można uniknąć wielu problemów na późniejszych etapach pracy.

Po wybraniu tematu warto sporządzić wstępny plan pracy, który pozwoli określić zakres badań, główne pytania badawcze oraz hipotetyczne wnioski. To ułatwi organizację całego procesu i zapewni, że żaden istotny element nie zostanie pominięty. Warto również przeprowadzić wstępną kwerendę literatury, aby sprawdzić, jakie badania były już prowadzone w danym obszarze i jakie metody były wykorzystywane.

Przegląd literatury jako podstawa badań

Przed przystąpieniem do badań empirycznych należy dogłębnie zapoznać się z literaturą przedmiotu. To nie tylko obowiązkowy element każdej pracy magisterskiej, ale także sposób na uniknięcie powielania wcześniejszych badań oraz na lepsze zrozumienie problematyki. Przegląd literatury powinien obejmować zarówno klasyczne teorie pedagogiczne, jak i najnowsze publikacje naukowe dotyczące danego tematu.

Warto korzystać z różnych źródeł, takich jak książki, artykuły naukowe, raporty z badań oraz opracowania instytucji zajmujących się edukacją. Współczesna pedagogika dynamicznie się rozwija, dlatego konieczne jest śledzenie najnowszych trendów i analizowanie badań prowadzonych w ostatnich latach. Dobrze przeprowadzony przegląd literatury pozwala na identyfikację luk badawczych, które można uzupełnić w ramach własnych badań.

Podczas analizy literatury warto zwrócić uwagę na metodologie stosowane przez innych badaczy. Może to pomóc w określeniu, jakie metody są najbardziej skuteczne w badaniu danego problemu oraz jakie trudności mogą się pojawić. Ponadto znajomość wcześniejszych badań pozwala na formułowanie bardziej precyzyjnych hipotez i pytań badawczych.

Przegląd literatury powinien być usystematyzowany i logicznie uporządkowany. Nie wystarczy przytoczyć różnych źródeł – należy je ze sobą porównać, wskazać podobieństwa i różnice oraz ocenić ich wartość dla własnych badań. Warto również unikać nadmiernego cytowania i skupić się na syntezie informacji, aby pokazać własne rozumienie tematu.

Na tym etapie pomocne może być sporządzenie mapy myśli lub tabeli zestawiającej różne koncepcje teoretyczne i ich zastosowanie w badaniach. Taki sposób organizacji materiału ułatwi późniejsze pisanie pracy i pozwoli na szybkie odnalezienie istotnych informacji.

Metodologia badań w pedagogice

Każda praca magisterska z pedagogiki, która zawiera badania empiryczne, musi opierać się na solidnej metodologii. Wybór metod badawczych zależy od tematu, celów badania oraz dostępnych zasobów. Można wyróżnić dwie główne kategorie badań – ilościowe i jakościowe, a każda z nich ma swoje specyficzne zastosowanie i zalety.

Badania ilościowe opierają się na analizie danych liczbowych i pozwalają na uogólnienia wyników na większą populację. Często wykorzystuje się w nich ankiety, testy oraz analizy statystyczne. Tego rodzaju badania są przydatne, gdy celem jest określenie zależności między zmiennymi lub ocena skuteczności określonych metod pedagogicznych.

Badania jakościowe koncentrują się na dogłębnym zrozumieniu danego zjawiska i opierają się na analizie narracji, obserwacji lub wywiadów. W pedagogice często stosuje się badania etnograficzne, studia przypadków oraz analizę dokumentów. Tego rodzaju podejście pozwala na uzyskanie bogatego, szczegółowego obrazu badanego problemu, ale jednocześnie wymaga bardziej czasochłonnej analizy danych.

Wybór metodologii powinien być dokładnie uzasadniony w pracy magisterskiej, a każdy etap badań musi być opisany w sposób przejrzysty i systematyczny. Ważne jest także określenie próby badawczej, narzędzi badawczych oraz sposobu analizy danych. Należy również uwzględnić kwestie etyczne, takie jak zgoda uczestników na udział w badaniu oraz anonimowość zebranych danych.

Opracowanie metodologii wymaga również przemyślenia, jakie trudności mogą się pojawić w trakcie badań i jak można je rozwiązać. Warto skonsultować swoje pomysły z promotorem lub innymi specjalistami, aby uniknąć błędów metodologicznych, które mogłyby wpłynąć na wiarygodność wyników.

Analiza wyników i wnioskowanie

Po zakończeniu zbierania danych następuje etap analizy wyników, który jest kluczowy dla wyciągnięcia istotnych wniosków. Analiza może obejmować statystyczne przetwarzanie danych w przypadku badań ilościowych lub kodowanie i interpretację wypowiedzi w badaniach jakościowych. Ważne jest, aby wyniki były przedstawione w sposób klarowny i logiczny, z uwzględnieniem zależności i wzorców, które udało się zaobserwować.

Interpretacja wyników powinna uwzględniać zarówno wcześniejsze badania, jak i teorie pedagogiczne. Warto odnieść się do postawionych hipotez i ocenić, czy zostały one potwierdzone, częściowo potwierdzone czy obalone. Analiza wyników powinna także uwzględniać potencjalne ograniczenia badań oraz sugestie dotyczące dalszych kierunków badań.

Po zakończeniu zbierania danych nadchodzi moment ich analizy, który jest jednym z najważniejszych etapów każdej pracy magisterskiej. To właśnie na tym etapie student musi wykazać się umiejętnością interpretacji uzyskanych wyników, dostrzegania zależności i wyciągania logicznych wniosków. W zależności od przyjętej metodologii analiza danych może przyjmować różne formy, jednak zawsze powinna być przeprowadzona w sposób systematyczny i przejrzysty.

W przypadku badań ilościowych analiza opiera się głównie na metodach statystycznych, które pozwalają na wykrycie prawidłowości oraz określenie poziomu istotności uzyskanych wyników. Wykorzystuje się tutaj różne techniki, takie jak analiza korelacji, testy istotności statystycznej czy analiza regresji. Przetwarzanie danych można przeprowadzić za pomocą programów komputerowych, takich jak SPSS, Statistica czy arkusze kalkulacyjne. Ważne jest, aby student dokładnie opisał zastosowane metody oraz przedstawił wyniki w czytelnej formie, na przykład za pomocą tabel i wykresów. Kluczowe jest także unikanie błędów interpretacyjnych, które mogą prowadzić do fałszywych wniosków.

Badania jakościowe wymagają zupełnie innego podejścia do analizy wyników. Zamiast liczb i statystyk kluczowe stają się tu słowa, narracje i opisy sytuacji. Analiza jakościowa często polega na kodowaniu danych, czyli przypisywaniu określonych kategorii wypowiedziom uczestników badań. Może to być proces ręczny lub wspomagany przez specjalistyczne oprogramowanie, takie jak NVivo. Interpretacja wyników powinna uwzględniać kontekst społeczno-kulturowy oraz indywidualne doświadczenia badanych osób. Często stosuje się również triangulację danych, czyli porównywanie różnych źródeł informacji w celu uzyskania bardziej wiarygodnego obrazu badanego zjawiska.

Niezależnie od rodzaju przeprowadzonych badań, analiza wyników powinna prowadzić do sformułowania wniosków, które stanowią najważniejszy element pracy magisterskiej. Wnioski muszą odnosić się do postawionych wcześniej pytań badawczych i hipotez. Jeśli hipotezy zostały potwierdzone, należy dokładnie wyjaśnić, jakie czynniki miały na to wpływ. W przypadku ich obalenia konieczne jest zaproponowanie alternatywnych wyjaśnień oraz omówienie potencjalnych ograniczeń badania.

Istotnym elementem tego etapu jest także porównanie uzyskanych wyników z wcześniejszymi badaniami i teoriami pedagogicznymi. Warto zastanowić się, czy wyniki potwierdzają wcześniejsze ustalenia, czy może wnoszą coś nowego do wiedzy pedagogicznej. W przypadku sprzeczności należy poszukać przyczyn tych różnic, na przykład w zastosowanej metodologii, specyfice badanej grupy czy kontekście społecznym. Tego rodzaju refleksja świadczy o dojrzałości naukowej studenta i pozwala na głębsze zrozumienie badanego problemu.

Ostateczne wnioski powinny mieć także wymiar praktyczny. Pedagogika jest nauką stosowaną, dlatego ważne jest, aby student zastanowił się, jakie implikacje jego badania mają dla praktyki edukacyjnej. Mogą to być rekomendacje dla nauczycieli, propozycje zmian w systemie edukacji lub wskazówki dla rodziców i wychowawców. Dobrze sformułowane wnioski powinny być jasne, konkretne i poparte dowodami, które wynikają z przeprowadzonych badań.

Nie można zapominać o ograniczeniach badań, które zawsze występują i powinny być uczciwie omówione w pracy. Ograniczenia mogą wynikać z wielkości próby badawczej, subiektywności interpretacji danych, ograniczonego czasu na realizację badań czy trudności w dostępie do źródeł. Omówienie tych kwestii świadczy o krytycznym podejściu do własnej pracy i pozwala przyszłym badaczom na uniknięcie podobnych problemów.

Na zakończenie analizy wyników warto również wskazać kierunki dalszych badań, które mogą rozwijać podjęty temat. Być może w trakcie analizy pojawiły się nowe pytania, które wymagają dalszego zgłębienia. Można także zaproponować inne metody badawcze, które mogłyby dostarczyć bardziej szczegółowych informacji na dany temat. Takie podejście pokazuje, że praca magisterska nie jest jedynie zamkniętym projektem, lecz częścią szerszego procesu naukowego, który może być kontynuowany w przyszłości.

5/5 - (1 głosów)

Przygotowanie dzieci w wieku przedszkolnym do podejmowania odpowiedzialnych decyzji na zajęciach z edukacji środowiskowej

Przygotowanie dzieci w wieku przedszkolnym do podejmowania odpowiedzialnych decyzji na zajęciach z edukacji środowiskowej jest kluczowym aspektem wspierania ich rozwoju społecznego i poznawczego. W tym wieku dzieci zaczynają rozwijać swoje umiejętności podejmowania decyzji oraz kształtować świadomość ekologiczną. Edukacja środowiskowa w przedszkolu nie tylko przyczynia się do poznania otaczającego świata, ale także wprowadza dzieci w podstawowe zasady odpowiedzialności za środowisko. Dzięki odpowiednio zaplanowanym zajęciom, dzieci mogą uczyć się, jak ich codzienne decyzje wpływają na świat przyrody i jakie mają znaczenie dla ochrony środowiska.

Znaczenie edukacji środowiskowej w przedszkolu

Edukacja środowiskowa w przedszkolu ma na celu budowanie u dzieci podstawowej świadomości ekologicznej i odpowiedzialności za otaczający ich świat. W wieku przedszkolnym dzieci są bardzo ciekawe świata, a ich zdolności poznawcze i emocjonalne są na etapie, który pozwala na wprowadzanie podstawowych pojęć związanych z ochroną środowiska. Uczenie dzieci o wpływie ich działań na przyrodę oraz o znaczeniu podejmowania odpowiedzialnych decyzji w codziennym życiu przyczynia się do kształtowania postaw proekologicznych, które mogą wpłynąć na ich dalszy rozwój i przyszłe wybory życiowe.

Metody przygotowania dzieci do podejmowania decyzji

W edukacji środowiskowej, szczególnie w przypadku dzieci w wieku przedszkolnym, kluczowe jest stosowanie metod, które są dostosowane do ich poziomu rozwoju i zainteresowań. Zajęcia powinny być interaktywne, angażujące i dostosowane do możliwości percepcyjnych dzieci. Oto kilka metod, które mogą być skutecznie zastosowane w celu przygotowania dzieci do podejmowania odpowiedzialnych decyzji:

Gry i zabawy edukacyjne – Gry i zabawy są doskonałym sposobem na naukę poprzez działanie. Dzieci uczą się poprzez zabawę, co pozwala na przyswajanie wiedzy w sposób naturalny i przyjemny. Można wykorzystać gry planszowe, które ilustrują procesy ekologiczne, takie jak recykling, ochrona przyrody czy zrównoważony rozwój. W zabawach takich dzieci mogą na przykład symulować różne scenariusze związane z zarządzaniem odpadami lub ochroną zwierząt.

Przykład: Gra planszowa, w której dzieci muszą podejmować decyzje dotyczące segregacji odpadów. Każde poprawne działanie prowadzi do zdobywania punktów, a błędy uczą, jakie mogą być konsekwencje niewłaściwego postępowania. Tego rodzaju gra wprowadza dzieci w zasady recyklingu i znaczenie segregacji odpadów.

Projekty tematyczne – Realizacja projektów tematycznych związanych z ochroną środowiska to kolejna skuteczna metoda. Projekty mogą obejmować różne aspekty, takie jak sadzenie roślin, tworzenie ogrodu przedszkolnego, czy budowanie budek lęgowych dla ptaków. Praca nad projektem pozwala dzieciom zobaczyć efekty swoich działań oraz nauczyć się, jak ich wybory wpływają na środowisko.

Przykład: Projekt „Ogród przedszkolny”, w ramach którego dzieci sadzą rośliny i dbają o nie. Dzieci uczą się, jak dbać o rośliny, jak podlewać je i jakie znaczenie ma ich pielęgnacja dla środowiska. Przy okazji uczą się także o cyklu wzrostu roślin i roli roślin w ekosystemie.

Zajęcia praktyczne – Zajęcia praktyczne, takie jak eksperymenty i działania manualne, mogą pomóc dzieciom zrozumieć wpływ różnych działań na środowisko. Poprzez praktyczne działania dzieci uczą się, jak ważne jest podejmowanie odpowiedzialnych decyzji oraz jakie mają one konsekwencje.

Przykład: Zajęcia polegające na tworzeniu kompostu z resztek organicznych. Dzieci mogą obserwować proces rozkładu i zrozumieć, jak odpady organiczne mogą przekształcić się w wartościowy nawóz. Dzięki temu uczą się o korzyściach płynących z recyklingu organicznych odpadów.

Opowiadanie historii i bajek – Opowiadanie historii i bajek z przesłaniem ekologicznym jest skuteczną metodą przekazywania wartości i zasad związanych z ochroną środowiska. Bajki mogą przedstawiać różne problemy ekologiczne i pokazywać, jak bohaterowie radzą sobie z wyzwaniami poprzez odpowiedzialne działania.

Przykład: Opowiadanie bajki o zwierzętach, które ratują swoje środowisko przed zanieczyszczeniem, a następnie dyskusja z dziećmi na temat tego, jak one same mogą dbać o środowisko w codziennym życiu. Takie bajki pomagają dzieciom zrozumieć wartości ekologiczne i wpływ ich działań na świat przyrody.

Dialog i refleksja – Regularne rozmowy na temat ekologii i środowiska mogą pomóc dzieciom zrozumieć, dlaczego warto podejmować odpowiedzialne decyzje. Nauczyciele mogą zadawać pytania i prowadzić dyskusje, które skłonią dzieci do refleksji nad tym, jak ich działania wpływają na środowisko.

Przykład: Po zajęciach związanych z segregacją odpadów, nauczyciel może zorganizować rozmowę, w której dzieci dzielą się swoimi spostrzeżeniami na temat tego, dlaczego ważne jest segregowanie odpadów oraz jak mogą się przyczynić do ochrony środowiska w domu i w przedszkolu.

Korzyści z edukacji środowiskowej

Wprowadzenie elementów edukacji środowiskowej w przedszkolu przynosi wiele korzyści. Dzieci uczą się nie tylko o środowisku, ale także o wartościach takich jak odpowiedzialność, empatia, współpraca i troska o innych. Poprzez aktywne uczestnictwo w zajęciach dzieci rozwijają umiejętności decyzyjne i uczą się, jak ich codzienne wybory wpływają na otaczający świat.

Współpraca z rodziną

Ważnym elementem skutecznej edukacji środowiskowej jest współpraca z rodziną. Nauczyciele mogą angażować rodziców w różne działania związane z ochroną środowiska, takie jak wspólne projekty ogrodnicze czy kampanie na rzecz recyklingu. Współpraca z rodziną pozwala na kontynuowanie edukacji ekologicznej poza przedszkolem i wzmacnia nauczane wartości.

Podsumowanie

Przygotowanie dzieci w wieku przedszkolnym do podejmowania odpowiedzialnych decyzji na zajęciach z edukacji środowiskowej jest istotnym elementem rozwoju ich świadomości ekologicznej oraz umiejętności decyzyjnych. Poprzez zastosowanie różnych metod, takich jak gry, projekty tematyczne, zajęcia praktyczne, opowiadanie historii oraz dialog, dzieci mogą w sposób angażujący i zrozumiały poznawać zasady ochrony środowiska. Edukacja środowiskowa w przedszkolu nie tylko kształtuje postawy proekologiczne, ale także wspiera rozwój społeczny i poznawczy dzieci, przygotowując je do świadomego i odpowiedzialnego życia w przyszłości.

Oceń tę pracę

Aspiracje kulturalne młodzieży

wyniki badań pracy licencjackiej

Pojęcie „kultura” pojawiło się pod koniec XI wieku. Obecnie oznacza ono m. in. zachowania i działania ludzi przebiegające według wzorców wspólnych dla danej zbiorowości (narodu, grupy społecznej), a także wytwory ludzkiej działalności materialnej i duchowej. Kultura w węższym znaczeniu, odnosząca się do działalności intelektualnej, czy artystycznej, jest określana jako kultura symboliczna. Jej wytworami są dzieła literackie, naukowe, utwory muzyczne, malarstwo, rzeźba, itp.

„Kogo ze znanych współcześnie twórców kultury (literatury, plastyki, muzyki, filmu) cenisz szczególnie? ” – takie pytanie znalazło się w ankiecie. Nazwiska, które pojawiły się najczęściej przedstawia tabela 19.

Tabela 19. Współcześni twórcy najbardziej cenieni przez badanych

Współcześni twórcy najbardziej cenieni przez badanych	Osoby o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych i negatywnych		Osoby o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych i negatywnych
	Liczba osób	%	Liczba osób	%
Andrzej Wajda	–	–	1	3,2
Wisława Szymborska	–	–	2	6,4
Roman Polański	–	–	2	6,4
Jerzy Hoffman	–	–	1	3,2
Paulo Coelho	–	–	2	6,4
Cezary Pazura	–	–	2	6,4
Mel Gibson	–	–	–	–
Bob Marley	–	–	–	–
Marek Kotański	–	–	–	–
Paweł Deląg	1	3,2	–	–
Johny Deep	1	3,2	–	–
Andrzej Sapkowski	1	3,2	–	–
Marcin Daniec	–	–	1	3,2
Tom Cruse	–	–	–	–
Lenny Kravitz	–	–	–	–
John Ronald Tolkien	–	–	–	–
Nie ma takiej osoby	2	6,4	2	6,4

Osoby o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych, a zawyżonej przy ocenie cech negatywnych		Osoby o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych, a adekwatnej przy ocenie cech negatywnych		Razem
Liczba osób	%	Liczba osób	%	Liczba osób	%
7	22,6	–	–	8	25,8
3	9,7	–	–	5	16,1
1	3,2	–	–	3	9,7
1	3,2	–	–	2	6,4
–	–	–	–	2	6,4
–	–	–	–	2	6,4
2	6,4	–	–	2	6,4
2	6,4	–	–	2	6,4
2	6,4	–	–	2	6,4
–	–	–	–	1	3,2
–	–	–	–	1	3,2
–	–	–	–	1	3,2
–	–	–	–	1	3,2
–	–	1	3,2	1	3,2
1	3,2	–	–	1	3,2
–	–	1	3,2	1	3,2
2	6,4	–	–	6	19,4

Dwie osoby (6,4%) posiadające samoocenę adekwatną uznały, że nie ma takiej osoby, którą by cenili. Trzy osoby (9,7%) oddały swe głosy na Pawła Deląga, Johny Deep’a i Andrzeja Sapkowskiego.

Wśród badanych o samoocenie zawyżonej głosy rozłożyły się między Wisławą Szymborską, Romanem Polańskim, Paulo Coelho, Cezarym Pazurą, którzy otrzymali po dwa głosy (6,4%), natomiast po jednym (3,2%) dostali Andrzej Wajda, Jerzy Hoffman i Marcin Daniec. Dwóch ankietowanych (6,4%) uznało, że nie znają takiej osoby, którą ceniliby szczególnie.

W grupie badanych o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych, a zawyżonej przy ocenie cech negatywnych, siedmiu respondentów (22,6%) stwierdziło, iż najbardziej cenią Andrzeja Wajdę, trzech (9,7%) – Wisławę Szymborską. Po dwa głosy (6,4%) otrzymali Mel Gibson, Bob Marley i Marek Kotański, po jednym głosie uznania (3,2%) otrzymali także Roman Polański, Jerzy Hoffman oraz Lenny Kravitz. Dwóch badanych (6,4%) uznało, że nie ma takiej osoby, którą by cenili.

Osoba o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych, a adekwatnej przy ocenie cech negatywnych, swoim uznaniem obdarzyła Toma Crus’a i Johna Ronalda Tolkien’a.

Podsumowując, należy stwierdzić, iż wśród znanych twórców kultury najwięcej głosów otrzymał Andrzej Wajda – reżyser filmowy, teatralny i telewizyjny, który przyczynił się do nakręcenia adaptacji dramatów takich jak „Popiół i diament”, „Wesele”, „Zbrodnia i kara” i wielu innych. Pięć głosów uznania (16,1%) otrzymała wybitna polska poetka, laureatka Nagrody Nobla – Wisława Szymborska, trzy (9,7%) głosy uzyskał reżyser Roman Polański, natomiast po dwa głosy (6,4%) dostali Jerzy Hoffman – reżyser m. in.: „Pana Wołodyjowskiego”, „Potopu”, „Ogniem i mieczem”, „Wedle wyroków twoich” i innych; Paulo Coelho – jeden z najbardziej poczytnych pisarzy świata.

Jego książki wydane są w 45 językach w ponad 120 krajach, jest autorem m.in. „Alchemika”, „Piątej góry”, „Pielgrzyma” i wielu innych; Cezary Pazura – słynny polski aktor, znany z takich filmów jak: „Psy”, „13 Posterunek”, itp.; po dwa głosy otrzymali również aktor – Mel Gibson – znany z roli np. w filmie p.t. „Waleczne serca”; Marek Kotański – znany z ogromnego zaangażowania w pomoc narkomanom i ludziom bezdomnym oraz Bob Marley;. Natomiast po jednym głosie uznania otrzymali: aktorzy, tacy jak: Paweł Deląg; Johny Deep i Tom Cruse; autor i reżyser „Wiedźmina” – Andrzej Sapkowski; muzyk – Lenny Kravitz; Pisarz – John Ronald Tolkien oraz Marcin Daniec. W badanej grupie młodzieży sześć osób (19,4%) uznało, że wśród znanych twórców kultury, nie ma takiej, która zdobyły ich uznanie.

Kolejna tabela obrazuje jaką ilość książek badani przeczytali w ostatnim czasie.

Tabela 20. Ilość książek przeczytanych w ostatnim czasie

Ilość książek przeczytanych w ostatnim czasie	Osoby o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych i negatywnych		Osoby o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych i negatywnych
	Liczba osób	%	Liczba osób	%
Wcale	–	–	2	6,4
Do pięciu	3	9,7	3	9,7
Do dziesięciu	1	3,2	4	12,9
Do piętnastu	–	–	–	–
Więcej	–	–	1	3,2

Osoby o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych, a zawyżonej przy ocenie cech negatywnych		Osoby o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych, a adekwatnej przy ocenie cech negatywnych		Razem
Liczba osób	%	Liczba osób	%	Liczba osób	%
2	6,4	–	–	4	12,9
7	22,6	1	3,2	14	45,2
6	19,4	–	–	11	35,5
–	–	–	–	–	–
1	3,2	–	–	2	6,4

W grupie badanych o samoocenie adekwatnej trzy osoby (9,7%) uznały, że w ostatnim czasie przeczytały do pięciu książek, zaś jedna (3,2%) do dziesięciu.

Wśród respondentów posiadających samoocenę zawyżoną – czterech (12,9%) przeczytało do dziesięciu książek, trzech (9,7%) – pięć, dwóch (6,4%) – wcale oraz jeden ankietowany (3,2%) więcej niż piętnaście pozycji książkowych.

Siedmiu badanych (22,6%) o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych, a zawyżonej przy ocenie cech negatywnych stwierdziło, że w ostatnim czasie przeczytało do pięciu książek, sześciu (19,4%) – do dziesięciu, dwóch (6,4%) przyznało się, że nie przeczytało żadnej oraz jeden badany(3,2%) stwierdził, że więcej niż piętnaście.

Osoba o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych, a adekwatnej przy ocenie cech negatywnych stwierdziła, że ostatnio przeczytała do pięciu pozycji książkowych.

Przyglądając się bliżej odpowiedziom grupy osób o samoocenie adekwatnej i zawyżonej, należy zwrócić uwagę na fakt posiadania przez osoby o samoocenie zawyżonej większych aspiracji kulturalnych, o czym świadczy liczna ilość przeczytanych przez nich książek w porównaniu do badanych o samoocenie adekwatnej.

Analizując również odpowiedzi badanych o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych, a zawyżonej przy ocenie cech negatywnych oraz ankietowanych o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych, a adekwatnej przy ocenie cech negatywnych, podobnie jak wyżej daje się zauważyć wyższe aspiracje tych pierwszych.

Podsumowując zaznaczone odpowiedzi, należy zauważyć, że najwięcej badanych – czternastu (45,2%) przeczytało około pięciu książek, jedenastu (35,5%) do dziesięciu, natomiast czterech (12,9%) – wcale, a dwóch (6,4%) – więcej niż piętnaście pozycji książkowych.

Następnie badanych zapytano o najczęściej czytaną literaturę.

Tabela 21. Gatunek najczęściej czytanej literatury

Gatunek najczęściej czytanej literatury	Osoby o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych i negatywnych		Osoby o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych i negatywnych
	Liczba osób	%	Liczba osób	%
Poezja	2	6,4	1	3,2
Książki naukowe	2	6,4	3	9,7
Poradniki	–	–	1	3,2
Książki przygodowe	1	3,2	3	9,7
Książki fantastyczne	1	3,2	–	–
Książki kryminalne	1	3,2	–	–
Romanse	–	–	–	–
Książki obyczajowe	–	–	1	3,2

Osoby o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych, a zawyżonej przy ocenie cech negatywnych		Osoby o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych, a adekwatnej przy ocenie cech negatywnych		Razem
Liczba osób	%	Liczba osób	%	Liczba osób	%
5	16,1	1	3,2	9	29
2	6,4	–	–	7	22,6
–	–	–	–	1	3,2
5	16,1	–	–	9	29
3	9,7	–	–	4	12,9
1	3,2	–	–	2	6,4
–	–	–	–	–	–
–	–	–	–	1	3,2

Głosy osób o samoocenie adekwatnej rozłożyły się pomiędzy poezją – dwa głosy (6,4%) oraz literaturą naukową, która także otrzymała również dwa głosy (6,4%). Po jednym głosie (3,2%) otrzymały książki przygodowe, fantastyczne i kryminalne.

Badani o samoocenie zawyżonej najczęściej czytają książki naukowe i przygodowe – tak uznało trzech badanych (9,7%) oraz poezję, poradniki i książki obyczajowe, które otrzymały po jednym głosie (3,2%).

Głosy ankietowanych o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych, a zawyżonej przy ocenie cech negatywnych rozłożyły się pomiędzy poezją i literaturą przygodową, które otrzymały po pięć głosów (16,1%), fantastyką – trzy (9,7%), a książkami naukowymi i kryminalnymi.

Natomiast badany posiadający samoocenę zawyżoną przy ocenie cech pozytywnych, a adekwatną przy ocenie cech negatywnych uznał, iż najczęściej sięga po poezję.

Podsumowując uzyskane odpowiedzi, można zauważyć, ze najczęściej czytaną jest poezja i literatura przygodowa. Na drugim miejscu, znajdują się książki naukowe, następnie fantastyka i książki kryminalne. Należy zauważyć, iż nikt spośród badanej młodzieży nie czyta romansów.

Poniższa tabela zawiera z kolei odpowiedzi, na pytanie, o opinie badanych na temat ludzi poświęcających cały swój wolny czas na czytanie książek.

Tabela 22. Opinie na temat ludzi poświęcających wolny czas na czytanie książek

Opinie na temat ludzi poświęcających wolny czas na czytanie książek	Osoby o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych i negatywnych		Osoby o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych i negatywnych
	Liczba osób	%	Liczba osób	%
Ich życie jest nudne	–	–	–	–
Ich życie jest fascynujące	1	3,2	1	3,2
Szanuję ich pasję	3	9,7	7	22,6
Uważam, że trochę przesadzają	–	–	2	6,4
Pewnie są szczęśliwi	–	–	–	–
Zazdroszczę im ich pasji	–	–	–	–
Nie mam zdania	–	–	–	–

Osoby o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych, a zawyżonej przy ocenie cech negatywnych		Osoby o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych, a adekwatnej przy ocenie cech negatywnych		Razem
Liczba osób	%	Liczba osób	%	Liczba osób	%
–	–	–	–	–	–
–	–	–	–	2	6,4
11	35,5	1	3,2	22	71
1	3,2	–	–	3	9,7
–	–	–	–	–	–
3	9,7	–	–	3	9,7
1	3,2	–	–	1	3,2

Trzech badanych (9,7%) o samoocenie adekwatnej uznało, że szanuje takie osoby, które cały swój wolny czas poświęcają książkom, jedna osoba (3,2%) stwierdziła, że życie takich ludzi musi być fascynujące.

Wśród ankietowanych o samoocenie zawyżonej, większość głosów, bo siedem (22,6%) powędrowało do odpowiedzi mówiącej, iż szanują oni pasję tych ludzi, dwa głosy (6,4%) – do odpowiedzi mówiącej, że trochę przesadzają, poświęcając cały swój wolny czas na czytanie książek oraz jedna osoba (3,2%) uznała, że ich życie jest fascynujące.

Jedenastu respondentów (35,5%) o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych, a zawyżonej przy ocenie cech negatywnych stwierdziło, iż szanuje pasję osób, którzy swe wolne chwile przeznaczają na czytanie książek, trzech badanych (9,7%) zazdrości im takiej pasji, zaś jeden uznał (3,2%), iż takie osoby nieco przesadzają, inny stwierdził, że nie ma zdania na ten temat.

Reasumując wszystkie odpowiedzi, daje się zauważyć, że najwięcej badanych szanuje pasję osób, którzy swój wolny czas przeznaczają czytaniu – tak twierdzi dwudziestu dwóch badanych (71%), trzech (9,7%) sądzi, że trochę przesadzają, a innych trzech (9,7%) zazdrości im takiej pasji. Tylko jeden badany (3,2%) nie ma zdania na ten temat. Nikt z badanych nie odpowiedział, że życie takich osób jest fascynujące oraz nikt nie uważa, że są oni szczęśliwi.

Następne pytanie określa to, czy badani wydatkując pieniądze uwzględniają swój rozwój kulturalny.

Tabela 23. Wydatki badanych na rozwój kulturalny

Wydatki badanych na rozwój kulturalny	Osoby o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych i negatywnych		Osoby o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych i negatywnych
	Liczba osób	%	Liczba osób	%
Koncert w filharmonii	–	–	–	–
Spektakl teatralny	–	–	–	–
Wyjście do kina	–	–	–	–
Wyjście do dyskoteki	–	–	–	–
Spotkanie ze znajomymi	2	6,4	5	16,1
Podróże	1	3,2	4	12,9
Ubrania	–	–	–	–
Zakup sprzętów materialnych	–	–	–	–
Zabiegi kosmetyczne	–	–	–	–
rekreacja	1	3,2	1	3,2
Pomoc rodzinie

Osoby o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych, a zawyżonej przy ocenie cech negatywnych		Osoby o samoocenie zawyżonej przy ocenie cech pozytywnych, a adekwatnej przy ocenie cech negatywnych		Razem
Liczba osób	%	Liczba osób	%	Liczba osób	%
–	–	–	–	–	–
1	3,2	–	–	1	3,2
1	3,2	–	–	1	3,2
3	9,7	–	–	3	9,7
7	22,6	–	–	14	45,2
3	9,7	–	–	8	25,8
7	22,6	1	3,2	8	25,8
1	3,2	–	–	1	3,2
2	6,4	–	–	2	6,4
1	3,2	–	–	3	9,7
1	3,2	–	–	1	3,2

Jak wynika z tabeli, badani generalnie nie uwzględniają wydatków na rozwój kulturalny.

W grupie badanych o samoocenie adekwatnej – dwóch (6,4%) uznało, że przeznaczyłoby te pieniądze na spotkanie ze znajomymi, jeden (3,2%) na podróże oraz inny na rekreację.

Większość ankietowanych o samoocenie zawyżonej, bo pięć osób (16,1%) uznało, że wydałoby te pieniądze na spotkania z przyjaciółmi, czterech (12,9%) na podróże i jeden (3,2%) na rekreację.

U osób o samoocenie adekwatnej przy ocenie cech pozytywnych, a zawyżonej przy ocenie cech negatywnych, zdania na ten temat były podzielone. Siedmiu badanych (22,6%) chciałoby wydać pieniądze na spotkania ze znajomymi, siedmiu innych (22,6%) na ubrania, trzech (9,7%) na wyjście do dyskoteki i podróże, dwóch (6,4%) na zabiegi kosmetyczne oraz po jednym głosie (3,2%) przeznaczono na spektakl teatralny, wyjście do kina, zakup sprzętu, rekreację i pomoc rodzinie.

Badany posiadający samoocenę zawyżoną przy ocenie cech pozytywnych, a adekwatną przy ocenie cech negatywnych stwierdził, że chciałby wydać te pieniądze na ubrania.

Podsumowując odpowiedzi młodzieży należy zauważyć, że najczęściej badani zaznaczali chęć wydania pieniędzy na spotkania z przyjaciółmi i znajomymi. Ośmiu badanych (25,8%) uznało, że przeznaczyliby tę sumę na ubrania i podróże, trzech (9,7%) natomiast na wyjście do dyskoteki i na rekreację, dwóch (6,4%) zaś na zabiegi kosmetyczne. Należy zaznaczyć, iż nikt spośród badanych nie chciałby wydać tych pieniędzy na koncert w filharmonii.

Kończąc podrozdział dotyczący aspiracji kulturalnych i reasumując uzyskane odpowiedzi na znajdujące się w ankiecie pytania, można stwierdzić, iż badana młodzież najbardziej ceni sobie Andrzeja Wajdę, obok Wisławy Szymborskiej.

W ostatnim czasie przeczytali do pięciu pozycji książkowych, a była to poezja i literatura przygodowa. Szanują także pasję ludzi w wolnym czasie czytających książki, a mając do dyspozycji określoną sumę pieniędzy, najchętniej przeznaczyliby ją na spotkania ze znajomymi, obok chęci podróżowania i zakupu ubrań, a nie na rozwój kulturalny.

5/5 - (1 głosów)