Częstotliwość spożycia alkoholu przez młodzież

Kolejna tabela 8 obrazuje częstotliwość spożycia alkoholu przez badaną młodzież.

Częstotliwość picia przez młodzież wiejską                                   Tabela 8

Jak często…

1x

2x

3x

4x

5x

6x

7x

8x

9x

10x

Nie dotyczy

W roku

5,7%

2,8%

2,8%

W miesiącu

17,1%

2,8%

5,7%

5,7%

2,8%

2,8%

W tygodniu

8,6%

11,4%

2,8%

2,8%

Codziennie

2,8%

Bd

2,8%

Źródło: badania własne

Nie sumuje się do 100% ponieważ respondenci udzielali po kilka odpowiedzi.

Badania pokazały, że spożycie alkoholu wśród młodzieży jest znacznie nasilone. Największe spożycie mieści się w przedziale tygodniowym i miesięcznym. 8,6% badanych przyznaje się, że spożywa go raz w tygodniu, 11,4% sięga po niego 2 razy w tygodniu, zaś 2,8% badanych spożywa go 3,4 razy w tygodniu. Wyniki te wskazują, że wielu chłopców jest w sytuacji bezpośredniego zagrożenia uzależnieniem od alkoholu.

Dość duży procent młodzieży przyznaje się do jednorazowych kontaktów z alkoholem w przeciągu miesiąca. Natomiast pojedyncze osoby wskazują na kilkukrotne spożycie. Najbardziej niepokojącym jest fakt, że wśród respondentów pojawiają się osoby, które sięgają po alkohol od sześciu do dziesięciu razy w miesiącu. Jedna osoba przyznaje się do codziennego spożywania alkoholu, co jest ewidentnym znakiem rodzącego się uzależnienia.

Wyniki te pokazują, że wielu z badanych jest w sytuacji bezpośredniego zagrożenia uzależnieniem, a niektórzy z nich są w krytycznej sytuacji.

W kolejnym pytaniu zapytałam: ?Jaki alkohol najczęściej pijesz? (pytanie nr 21). Wyniki zostały zestawione w tabeli 9.

Rodzaje spożywanego alkoholu                                                    Tabela 9

Jaki alkohol…? Liczba %
Nie dotyczy

1

2,8%

Piwo

30

85,7%

Wino

7

20%

Wódka

13

37,1%

Szampan

1

2,8%

Drinki

Inne

Źródło: badania własne

Nie sumuje się do 100%, ponieważ każdy mógł udzielić kilku odpowiedzi.

Najczęściej spożywanym alkoholem jest piwo, aż 85,7% badanych przyznało się do jego spożycia. Dość liczna grupa chłopców sięga po wódkę oraz wino. Natomiast nikt nie wskazał na drinki. Niepokojący jest fakt, że wśród badanych ogromną popularnością, atrakcyjnością cieszy się piwo, które coraz częściej błędnie przestaje być uznawane za alkohol, przez co zmniejsza się czujność wobec zagrożenia jakie niesie ze sobą spożywanie go w nadmiernych ilościach.

5/5 - (3 głosów)

Przejaw wymarzonego zawodu w zachowaniu dziecka w opinii rodziców

Podkreślając istotę dziecięcych marzeń zawodowych, które stanowią ważny element preorientacji, spytałam rodziców o to, czy dostrzegli u swoich pociech zachowania, które mogą wiązać się z ich wymarzonym zawodem. Dane ilustruje |Wykres nr 25|:

Wykres nr 25. Przejaw wymarzonego zawodu w zachowaniu dziecka w opinii rodziców.

prace

Źródło: opracowanie własne.

Grupa ankietowanych stanowiąca 40% ogółu (8 osób) twierdzi, że dzieci przejawiają zainteresowania wiążące się z zawodem ich marzeń, ale raczej mają one przejściowy wymiar. Prawie połowa, 55% grupy badawczej (11 osób) zauważa, że w dziecięcych zabawach często pojawiają się motywy związane z marzeniami zawodowymi. Jedynie 5% (1 osoba) odpowiedziało: nie wiem. Do wyboru była jeszcze odpowiedź: chyba go to nie interesuje, ale tej odpowiedzi nie zaznaczył żaden z respondentów.

Jak widać, rodzice w znacznym stopniu dostrzegają, że dzieci bawią się w te zabawy, które mają odniesienie do zawodów, przejawiających ich aspiracje i fantazję. Potwierdza to fakt, że większość z nich rzeczywiście interesuje się określoną grupą zawodów, która ma związek z ich marzeniami zawodowymi. Uważam, że rodzice powinni wykazywać zaciekawienie w wyżej wspomnianych sytuacjach, a wręcz zastanowić się, czy te przejawy mogą mieć związek z dziecięcymi pasjami. W obecnych czasach, występuje szeroki wachlarz możliwości, w których mały człowiek poprzez zabawę może rozwijać swoje zainteresowania, mowa tutaj m.in. o: kursach tańca, malarstwa, zajęciach gimnastycznych, językowych itp.

5/5 - (3 głosów)

Problematyka pedentologiczna

Heliodor Muszyński, kreśląc sylwetkę nowoczesnego wychowawcy zwraca uwagę na społeczną rolę wychowawcy, jego cechy sprawnościowe oraz następujące cechy kierunkowe: postawę etyczno-wychowawczą, stosunek do wychowanka, takt wychowawczy oraz stosunek do zadań wychowawczych.

Problematyka pedentologiczna, rozpatrywana w aspekcie specjalizacji opiekuńczo-wychowawczej, podejmowana była także przez Maksymiliana Maciaszka, Kazimierza Czajkowskiego, Janinę Maciaszkową, Jerzego Wołczyka, Irenę Jundziłł, Stanisławę Nowaczyk, Albina Kelma, Helenę Łubieńską i innych.

Badania te zmierzały do uzyskania odpowiedzi przede wszystkim na następujące pytanie:

– jaki ma być wychowawca placówki opiekuńczo-wychowawczej?

– jakie powinien mieć przygotowanie, jakie właściwości psychiczne?

– jakie umiejętności mogą mu zapewnić osiągnięcie sukcesów i zadowolenie w pracy opiekuńczo-wychowawczej?

Janina Maciaszkowa na przykład w oparciu o przeprowadzoną analizę współczesnych zadań opiekuńczo-wychowawczych wyodrębniła 3 podstawowe czynniki warunkujące powodzenie w pracy pedagogicznej: wiedzę, umiejętności i dyspozycje osobowościowe. Wiedza stanowi zarówno o prestiżu społecznym wychowawcy, jak i warunek efektywnego działania. Powinna ona obejmować: gruntowną znajomość pedagogicznych i psychologicznych aspektów kształtowania osobowości wychowanków oraz czynników wpływających na nawiązywanie i utrzymanie prawidłowych stosunków międzyludzkich w grupie rówieśniczej, w rodzinie i w szkole; znajomość problemów zdrowia, kompensowania barków i wad w rozwoju fizycznym i psychicznym wychowanków oraz znajomość kierowania zespołem. Wiedza wychowawcy powinna być funkcjonalna i umożliwiać skuteczną organizację procesu opiekuńczo-wychowawczego oraz prawidłowy stosunek do dzieci i młodzieży.

Według Ireny Jundziłł współczesny wychowawca winien odznaczać się przede wszystkim specyficzną postawą wychowawczą, polegającą na umiejętności pozyskiwania wychowanków do współdziałania. W procesie opiekuńczo-wychowawczym. Bez umiejętności pozyskiwania sobie do współdziałania obu stron procesu wychowawczego nie osiągnie się odpowiednich wyników dlatego, też właśnie tak bardzo potrzebna jest właściwa postawa wychowawcza. Postawa taka, jak i inne umiejętności opiekuńczo-wychowawcze nie są jednak uwarunkowaniem jakimiś właściwościami wrodzonymi wyrażającymi się w tzw. posłannictwie pedagogicznym, lecz możliwie wszechstronnym przygotowaniem zawodowym. Dlatego też słusznie związane z praca opiekuńczo-wychowawczą i na jej poważne możliwości w zakresie profilaktyki kompensacji oraz intensyfikacji rozwoju wychowanków nie można przyjąć takiego stanowiska, wedle którego miłość dziecka może zastąpić gruntowne przygotowanie nauczyciela wychowawcy.

Wśród czynników warunkujących osiągnięcie odpowiednich rezultatów w pracy opiekuńczo-wychowawczej Albin Kelm wskazuje m.in. zainteresowanie wychowawców. „Szczególnie przydatne w pracy z dziećmi są umiejętności i zainteresowania w zakresie prac ręcznych, czytelnictwa, gier i zabaw świetlicowych”.

Wiktoria Dewitz analizując specyfikę pracy opiekuńczo-wychowawczej zwraca uwagę także na konieczność wyposażenia wychowawców zarówno w odpowiednią wiedzę, jak i określone umiejętności. Wychowawca wyposażony w wiedzę pedagogiczną a pozbawiony praktycznych umiejętności prowadzenia zajęć jest jak lekarz bez środków leczenia.

Feliks Moskal, podejmując próbę określenia współczesnego modelu wychowawcy, posługuje się pojęciem „opiekun-wychowawca” i stwierdza, że jest to osoba, która w instytucjach opieki nad dzieckiem zastępuje dzieciom i młodzieży (czasowo lub na stałe) rodziców, w czynności tej łączy funkcje opiekuńcze z wychowawczymi i traktuje wypełnienie ich jako swój zawód.
Podobne stanowisko reprezentuje Irena Jundziłł, gdy stwierdza: „Należy podkreślić, że nie ma potrzeby tworzenia odrębnego zawodu wychowawcy w zakresie opieki nad dziećmi i młodzieżą. Takim wychowawcą powinien być nauczyciel ze specjalizacją opiekuńczo-wychowawczą”.


[H. Muszyński, Ideał i cele wychowania, Warszawa 1975, s. 230

J. Maciaszkowa, Pedagogika opiekuńcza, Warszawa 1976, s. 41

J. Jundziłł, Zarys pedagogiki opiekuńczej, Gdańsk 1975, s. 156

A. Kelm, Węzłowe problemy pedagogiki opiekuńczej, Warszawa 2000

W. Dewitz, O atmosferze wychowawczej, Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze nr 5, 1964 , s. 2

F. Moskal, Zawód wychowawcy domu dziecka, Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze nr 3, 1987 s. 5

J. Jundziłł, Zarys pedagogiki opiekuńczej, Gdańsk 1975, s. 161]

5/5 - (2 głosów)

Działalność Jeżewskiego po wybuchu I Wojny Światowej

Pierwsza wojna światowa zniszczyła nowe problemy opieki nad dzieckiem osieroconym i opuszczonym, spotęgowała zjawisko społecznej opieki nad dziećmi. Nastąpił wzrost liczby sierot i w związku z tym zaczęły znów powstawać przytułki i inne zakładowe formy opieki. Okres ten dostarczył także Jeżewskiemu licznych refleksji nad dotychczasową działalnością gniazd. Ocenił ją krytycznie i traktował jako przejściową. Zasadniczym jego celem było zakładanie wiosek sierocych.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości toczyły się liczne kontrowersyjne dywagacje w kwestii sierot. Sprawa ta została w pewnym stopniu formalnie załatwiona przez stworzenie systemu prawnej opieki nad sierotami. Po licznych animozjach pod adresem Jeżewskiego utworzono Narodową Fundację Wiosek Kościuszkowskich, która stanowiła ekonomiczna bazę dla rozwoju gniazd sierocych mających tworzyć wzorowe wioski kościuszkowskie. Jeżewski zajmował się zarówno selekcją rodziców, „których życie domowe cechuje ład i porządek”. oraz odpowiednim doborem do nich dzieci. W ten sposób powstały i rozwinęły swoją działalność prawie wszystkie istniejące w przeszłości gniazda i powstały nowe.

Najazd hitlerowców na Polskę w 1939 r. spowodował między innymi gwałtowne pogorszenie się sytuacji dziecka. Nie pomagały podpisywane i proklamowane Deklaracje Praw Dziecka.
Głównym zagadaniem opieki nad dzieckiem tego okresu była troska o utrzymanie dzieci przy życiu. Tysiące sierot znalazło opiekę w domach obcych. Mimo terroru okupanta Towarzystwo działało nadal niosąc pomoc dzieciom.

Obok zbiorowych form opieki i organizowanie wychowania patriotyczno-wojskowego, a także systematycznej edukacji wychowanków Jeżewski i jego współpracownicy podejmowali liczne interwencje w sprawach opieki nad dzieckiem i niesienie mu różnych form pomocy.

Program działalności Towarzystwa stanowił rozszerzenie wytycznych opracowanych w okresie międzywojennym. Biorąc pod uwagę sytuację społeczno-polityczną pierwszych lat władzy ludowej w Polsce – Jeżewski pisał: „Do żywiołowych potrzeb w dosłownym znaczeniu należą: dobre wykonanie reformy rolnej, opiek nad dzieckiem, oświata. Żeby w skutkach nie zaprzepaścić dokonanej żywiołowo parcelacji trzeba nowych posiadaczy ziemi nauczyć rozumnie kochać ją i uprawiać. Tu już nie starczą nowe szkoły. Trzeba przed oczyma gospodarza postawić żywy wzór wsi dobrze założonej, zagospodarowanej i z rachunkiem prowadzonej. Wszystko to jest zadaniem Wioski Kościuszkowskiej…”.

W ten sposób uruchomiono 12 gniazd, które w okresie przejściowym (tj. w latach 1945-1949) stanowiły domy dziecka. Do tych placówek trafiły przeważnie dzieci bose, obdarte, bez bielizny i pościeli. Były to także dzieci w wieku przedszkolnym, które kierowano do tego typu placówek.

Obok domów dziecka i kolonii letnich Towarzystwo prowadziło także dwie bursy, które były przeznaczone dla wychowanków Towarzystwa uczęszczających do szkół zawodowych. Utrzymanie uzyskiwano częściowo z funduszów państwowych.

Działalność K. Jeżewskiego należy już do historii. Współczesnych interesuje aktualność dorobku Jeżewskiego. Istnieją bowiem możliwości zastosowania koncepcji wiosek dziecięcych w obecnych działaniach wychowawczo-opiekuńczych. Problem opieki nad dzieckiem potrzebującym specjalnej pomocy jest bowiem ciągle otwarty. W związku z tym poszukuje się nieustannie nowych rozwiązań, nawiązując coraz częściej do dorobku pedagogicznego Towarzystwa Gniazd Sierocych i Towarzystwa Wiosek Kościuszkowskich. Warto podkreślić, że koncepcja wiosek dziecięcych realizowana jest aktualnie w kilku krajach m.in. Austrii, Czechach, Słowacji i Jugosławii. W Polsce zaś świadczy o tym rozwój rodzinnych domów dziecka oraz bogata działalność Koła Przyjaciół Dzieci im. K. Jeżewskiego w Warszawie, a także próby uruchomienia wiosek w Kraśniku Fabrycznym i Lublinie.

5/5 - (2 głosów)

Rola wychowania w funkcjonowaniu szkoły

Wprowadzenie

Wychowanie stanowi integralny element funkcjonowania każdej instytucji edukacyjnej, a jego rola w systemie szkolnym jest nie do przecenienia. Szkoła nie tylko przekazuje wiedzę, ale także pełni funkcję wychowawczą, której celem jest wsparcie uczniów w ich rozwoju emocjonalnym, moralnym i społecznym. Współczesne rozumienie wychowania daleko wykracza poza tradycyjne postrzeganie szkoły jako miejsca wyłącznie do nauki. W dzisiejszych czasach szkoła postrzegana jest jako przestrzeń, w której kształtuje się charakter jednostki, rozwijane są umiejętności społeczne, a także wartości, które będą towarzyszyć jej w dalszym życiu.

W artykule tym zostanie omówiona szeroka rola wychowania w funkcjonowaniu szkoły, w tym jego związek z edukacją formalną, wpływ na rozwój jednostki, formowanie postaw społecznych oraz integrację społeczną uczniów. Przeanalizowane zostaną także główne funkcje wychowawcze szkoły, a także wyzwania, z jakimi boryka się współczesna szkoła w zakresie realizacji celów wychowawczych.

Rola wychowania w funkcjonowaniu szkoły jest bardzo duża. Aby mogła spełniać ona dobrze funkcje wychowawcze musi się zmienić styl programowania pracy każdej szkoły. Szkoła musi odzyskać margines swobody. Poza tym szkoła powinna się stać miejscem pielęgnowania wartości ogólnoludzkiej, gdzie będzie czas i miejsce na zastanowienie się nad rodzinnym życiem. Należy również zmienić orientację życiową młodzieży. Dzięki wychowaniu powinny zmienić się uznawane wzory życia i awansu społecznego, z orientacji „mieć” na „być”, z orientacji roszczeniowych na aspiracyjne. Powinna też nastąpić koncentracja działalności wychowawczej szkoły na zadaniach i konkretnych czynnościach, a nie tylko na osobie wychowanka. Ważne takie jest akceptowanie w wychowaniu nastawienia na przyszłość, a nie tylko na przeszłość i teraźniejszość ? czego konsekwencją powinien być rozwój myślenia innowacyjnego i twórczego.

Wynika z tego więc, że szkoła powinna stymulować sytuacje wychowawcze. Polega to na stwarzaniu przez nauczyciela warunków sprzyjających pożądanej aktywności uczniów. W praktyce szkolnej można wykorzystać różnorodne bodźce stymulujące działalność dzieci i młodzieży, między innymi przez powierzanie uczniom różnych ról i funkcji w klasie i szkole, urządzanie imprez, wystaw, olimpiad przedmiotowych, zawodów, pracę w samorządzie i innych organizacjach, organizowanie czasu wolnego.

Z powyższego wynika, że wychowanie jest ważnym procesem społecznym. Stanowi ono jeden z podstawowych zadań, jakie powinna realizować szkoła. Jest to bardzo ważne funkcja, gdyż szkoła, obok rodziny jest najważniejszym, a niejednokrotnie jedynym, środowiskiem wychowującym.

Wychowanie odgrywa ważną rolę w funkcjonowaniu szkoły, ponieważ ma na celu nie tylko przekazywanie wiedzy, ale również kształtowanie postaw i charakteru uczniów. Poprzez różne działania wychowawcze, takie jak lekcje z zakresu edukacji moralnej czy zajęcia sportowe, szkoła ma możliwość wpływania na rozwój osobowości i charakteru uczniów, kształtowanie ich postaw wobec świata i ludzi, oraz wyposażanie ich w narzędzia pozwalające radzić sobie z różnymi trudnościami i problemami. Dodatkowo, poprzez programy i projekty edukacyjne, szkoła może dostarczać uczniom różnorodnych doświadczeń i inspiracji, co pozytywnie wpływa na ich rozwój intelektualny i emocjonalny.

Definicja i cele wychowania w szkole

Wychowanie, będące procesem świadomego oddziaływania na jednostkę w celu kształtowania jej osobowości, postaw oraz systemu wartości, odgrywa kluczową rolę w funkcjonowaniu szkoły. Celem wychowania jest wspieranie wszechstronnego rozwoju dziecka – fizycznego, emocjonalnego, społecznego i moralnego – oraz przygotowanie go do życia w społeczeństwie. W kontekście szkolnym wychowanie ściśle wiąże się z procesem dydaktycznym, tworząc holistyczne podejście do edukacji, które ma na celu nie tylko przekazywanie wiedzy, ale także kształtowanie osobowości i charakteru ucznia.

Szkoła, jako instytucja społeczna, pełni funkcję socjalizacyjną, pomagając uczniom w przyswajaniu norm społecznych i moralnych, a także w rozwijaniu umiejętności współpracy, odpowiedzialności i empatii. W procesie wychowawczym istotne jest wspieranie uczniów w radzeniu sobie z wyzwaniami codziennego życia, zarówno w kontekście nauki, jak i w relacjach interpersonalnych. Dlatego też wychowanie w szkole ma charakter całościowy, obejmujący różnorodne aspekty życia ucznia.

Wychowanie w szkole można również rozumieć jako proces wspierania uczniów w kształtowaniu poczucia tożsamości, autonomii i odpowiedzialności społecznej. Jednym z kluczowych celów wychowawczych szkoły jest przygotowanie młodych ludzi do aktywnego i odpowiedzialnego uczestnictwa w życiu społecznym, a także do podejmowania świadomych i moralnie uzasadnionych decyzji.

Rola wychowawcza szkoły w kontekście rozwoju emocjonalnego i społecznego

Rola szkoły w procesie wychowania jest ściśle związana z kształtowaniem emocjonalnym i społecznym uczniów. W szkole uczniowie mają możliwość rozwijania umiejętności społecznych, które są niezbędne do funkcjonowania w grupie, a także do budowania relacji z innymi. Wychowawcza funkcja szkoły polega na wspieraniu uczniów w nawiązywaniu zdrowych relacji z rówieśnikami, nauczycielami i innymi członkami społeczności szkolnej.

Szkoła, jako środowisko społeczne, stwarza warunki do nauki współpracy, komunikacji oraz rozwiązywania konfliktów, co ma kluczowe znaczenie dla rozwoju emocjonalnego dziecka. Dzięki codziennym interakcjom z rówieśnikami uczniowie uczą się, jak radzić sobie w sytuacjach konfliktowych, jak wyrażać swoje emocje w sposób konstruktywny oraz jak współpracować z innymi w celu osiągania wspólnych celów. Proces ten, nazywany socjalizacją, jest jednym z fundamentów wychowania i przygotowuje młodych ludzi do życia w złożonym społeczeństwie.

Rola szkoły w kształtowaniu rozwoju emocjonalnego ucznia polega również na wspieraniu go w radzeniu sobie z wyzwaniami i trudnościami, jakie pojawiają się na różnych etapach życia. Nauczyciele i wychowawcy pełnią tu kluczową rolę, będąc dla uczniów zarówno mentorami, jak i autorytetami. Wsparcie emocjonalne, jakie uczniowie otrzymują w szkole, może mieć decydujące znaczenie dla ich dalszego rozwoju emocjonalnego, a także dla kształtowania ich poczucia własnej wartości i pewności siebie.

Wpływ wychowania na kształtowanie postaw moralnych i etycznych

Jednym z kluczowych zadań wychowawczych szkoły jest kształtowanie postaw moralnych i etycznych uczniów. Wychowanie moralne polega na wspieraniu jednostki w rozwoju jej zdolności do podejmowania odpowiedzialnych decyzji, zgodnych z zasadami etycznymi i społecznymi normami. W szkole uczniowie mają możliwość nie tylko zdobywania wiedzy teoretycznej na temat wartości i norm społecznych, ale także ich praktycznego stosowania w codziennych interakcjach.

Szkoła odgrywa kluczową rolę w kształtowaniu takich wartości jak uczciwość, szacunek dla innych, odpowiedzialność i solidarność. Proces wychowawczy w tym kontekście polega na tworzeniu warunków, w których uczniowie mogą doświadczać konsekwencji swoich działań, uczyć się na błędach oraz rozwijać empatię i wrażliwość na potrzeby innych. Wychowawcy i nauczyciele pełnią tutaj rolę przewodników, którzy pomagają uczniom zrozumieć, jakie są konsekwencje ich działań oraz jak te działania wpływają na innych ludzi.

Ważnym aspektem wychowania moralnego w szkole jest także promowanie postaw obywatelskich, które są niezbędne do aktywnego i odpowiedzialnego uczestnictwa w życiu społecznym. Szkoła, jako instytucja publiczna, ma obowiązek kształtowania u uczniów świadomości społecznej, odpowiedzialności za wspólne dobro oraz zaangażowania w działania na rzecz społeczności lokalnej i globalnej.

Szkoła jako środowisko wychowawcze

Szkoła, obok rodziny, jest jednym z najważniejszych środowisk wychowawczych, w którym kształtowane są postawy, wartości i umiejętności społeczne uczniów. Funkcjonowanie szkoły w roli wychowawczej opiera się na współpracy wszystkich jej członków – nauczycieli, uczniów, rodziców oraz innych pracowników szkoły. Wychowanie w szkole ma charakter kolektywny, co oznacza, że jest wynikiem wspólnego działania wielu osób i instytucji.

Szkoła jako środowisko wychowawcze pełni również funkcję integracyjną, wspierając uczniów w budowaniu relacji z rówieśnikami oraz w tworzeniu więzi z szerszą społecznością. Wychowanie w szkole polega na kształtowaniu umiejętności współpracy w grupie, rozwiązywania problemów w sposób konstruktywny oraz budowania poczucia odpowiedzialności za innych. Proces ten jest niezwykle ważny, ponieważ pomaga uczniom zrozumieć, jak funkcjonuje społeczeństwo oraz jakie są ich prawa i obowiązki jako członków tego społeczeństwa.

Szkoła jest również miejscem, gdzie uczniowie uczą się akceptacji różnorodności. Współczesne społeczeństwa są coraz bardziej zróżnicowane pod względem kulturowym, religijnym, etnicznym czy ekonomicznym, a szkoła odgrywa kluczową rolę w przygotowaniu uczniów do życia w takim społeczeństwie. W procesie wychowania ważne jest, aby uczniowie nauczyli się szacunku dla innych, otwartości na różnorodność oraz empatii w stosunku do osób o odmiennych poglądach czy wartościach.

Funkcje wychowawcze szkoły

Funkcje wychowawcze szkoły są różnorodne i obejmują szeroki zakres działań, mających na celu wspieranie wszechstronnego rozwoju uczniów. Jedną z podstawowych funkcji jest funkcja dydaktyczno-wychowawcza, która polega na integracji procesu nauczania z procesem wychowania. W tym kontekście nauczyciele nie tylko przekazują wiedzę, ale także kształtują postawy i wartości uczniów.

Inną istotną funkcją wychowawczą szkoły jest funkcja opiekuńcza, która polega na zapewnieniu uczniom wsparcia emocjonalnego, psychologicznego oraz społecznego. Szkoła jest miejscem, gdzie uczniowie mogą liczyć na pomoc i wsparcie w trudnych sytuacjach życiowych, a także na rozwój swoich umiejętności interpersonalnych.

Szkoła pełni również funkcję prewencyjną, której celem jest zapobieganie negatywnym zjawiskom, takim jak przemoc, uzależnienia czy wykluczenie społeczne. W procesie wychowawczym ważne jest, aby szkoła działała na rzecz przeciwdziałania tym zjawiskom poprzez edukację, wsparcie psychologiczne oraz budowanie zdrowych relacji między uczniami.

Wyzwania w realizacji funkcji wychowawczych

Współczesne szkoły muszą stawić czoła wielu wyzwaniom związanym z realizacją funkcji wychowawczych. Jednym z najważniejszych wyzwań jest rosnąca presja związana z wynikami edukacyjnymi. W wielu krajach systemy edukacyjne kładą coraz większy nacisk na testy i egzaminy, co sprawia, że nauczyciele i uczniowie mogą zaniedbywać aspekty wychowawcze na rzecz osiągania lepszych wyników w nauce.

Innym wyzwaniem jest wpływ nowych technologii i mediów na życie uczniów. Współczesne dzieci i młodzież spędzają coraz więcej czasu przed ekranami, co wpływa na ich rozwój emocjonalny i społeczny. Szkoły muszą znaleźć sposoby na skuteczne wychowanie uczniów w dobie cyfrowej, ucząc ich odpowiedzialnego korzystania z technologii oraz radzenia sobie z jej negatywnymi skutkami, takimi jak uzależnienia od internetu czy media społecznościowe.

Wnioski

Rola wychowania w funkcjonowaniu szkoły jest nieoceniona. Współczesna szkoła, poza przekazywaniem wiedzy, pełni kluczową funkcję w kształtowaniu postaw, wartości i umiejętności społecznych uczniów. Proces wychowawczy w szkole ma na celu wsparcie wszechstronnego rozwoju jednostki, w tym jej rozwoju emocjonalnego, społecznego i moralnego. Szkoła jako środowisko wychowawcze stwarza warunki do nauki współpracy, budowania relacji oraz radzenia sobie z wyzwaniami życia codziennego. Pomimo licznych wyzwań, takich jak presja związana z wynikami edukacyjnymi czy wpływ technologii, rola wychowania w szkole pozostaje kluczowa dla kształtowania odpowiedzialnych, empatycznych i świadomych obywateli.


M. Maciaszek, Być dobrym nauczycielem, „Problemy opiekuńczo-wychowawcze”, 1992, nr 5-6, s. 200-203.

J. Jerzak, Kształcenie psychologiczne nauczycieli, Warszawa 1988, s. 95.

5/5 - (5 głosów)