praca magisterska z Warszawy
Przebieg leczenia, który wymaga umieszczenia dziecka w szpitalu oddziaływuje na niego zawsze traumatyzująco. Pobyt w szpitalu wywołuje w dziecku poczucie zagrożenia, stanowi źródło lęków, frustracji, ponieważ dokonuje zmian w życiu dziecka: prowadzi do częściowej izolacji go od rodziców, rodzeństwa, kolegów i ulubionych zajęć, z drugiej strony ogranicza jego wolność osobistą.
Hospitalizacja jest bardzo częstym czynnikiem zaburzającym jego zachowanie. R. Anyszko, T. Kott (1988), B. Arusztowicz (1985, 1989, 1992), I. Obuchowska (1995) i inni piszą o destruktywnym wpływie na osobowość dziecka.
Celem niniejszego opracowania jest ukazanie aktualnych form oddziaływań wychowawczych w szpitalu, które będą prowadzić do eliminacji negatywnego wpływu szpitala na psychikę dziecka oraz przedstawienie zadań, jakie winny być podejmowane w przezwyciężeniu zaburzeń związanych z hospitalizacją.
Problemy badawcze sformułowane zostały w postaci podanych niżej pytań:
- Jakie formy oddziaływań wychowawczych stosuje się z dziećmi hospitalizowanymi?
- Jaki wpływ mają oddziaływania wychowawcze na proces przystosowania się dzieci do warunków szpitalnych?
W odniesieniu do powyższych problemów badawczych postawiłam następujące hipotezy robocze:
1. Do najczęstszych oddziaływań wychowawczych, stosowanych w szpitalu można zaliczyć:
- gry i zabawy ruchowe, stolikowe,
- zajęcia plastyczne,
- zajęcia przyrodnicze,
- żywe słowo i teatr,
- inne.
2. Oddziaływania wychowawcze ułatwiają dzieciom przystosowanie się do pobytu w szpitalu, zmierzają do budowania pozytywnego obrazu własnej osoby, ponadto uwalniają od negatywnych emocji i uczuć.