podrozdział pracy magisterskiej

Sukcesy przedszkoli niepublicznych na przykładzie przedszkola Promyczek w Olsztynie

Aby móc osiągnąć sukces w przedszkolu Promyczek w Olsztynie wspólnie budowana jest atmosfera wzajemnego zaufania i pełnej akceptacji. Każde dziecko jest traktowane w sposób indywidualny, ale tak samo jak inne. Kadra przedszkola stara się jak może by maluchy spędzały dzień radośnie i miały poczucie zaufania i bezpieczeństwa oraz akceptacji. Pracownice przedszkola pomagając dzieciom nakierunkować ich własny rozwój w zgodzie z wrodzonymi możliwościami i indywidualnym potencjałem rozwojowym, tak aby poznały siebie, stały się samodzielne i otwarte na świat.

Dzieciom zapewnia się:

dobrą zabawę
realizowanie podstawy programowej wychowania przedszkolnego
praca poprzez różne metody
programy stymulujące rozwój kreatywności i zdolności twórczych
pobudzenie muzyczne, plastyczne i językowe
pomoc psychologa i pedagoga
zajęcia dodatkowe
wyjścia do teatru, wyjazdy
imprezy okolicznościowe wynikające z kalendarza
zabawę na podwórku przedszkolnym

Rodzicom oferuje się :

spotkania z psychologiem bądź logopedą
warsztaty dzięki, którym można uzyskać wyższe kompetencje wychowawcze
pikniki rodzinne w ogrodzie
uczestnictwo w imprezach przedszkolnych
zajęcia otwarte

Przedszkole gwarantuje:

fachowo i dobrze wykwalifikowaną kadrę pedagogiczną
sale z odpowiednim, bardzo dobrym wyposażeniem
życzliwość, cierpliwość
odpowiednie przygotowanie do pierwszej klasy.

Grupy przedszkolne są małe, zajęcia odbywają się w miłej atmosferze, a wykwalifikowana kadra potrafi poświęcić czas każdemu wychowankowi, aby poznać i móc rozwijać jego zdolności, predyspozycje. Dobrze wyposażone sale, stanowią oazę bezpieczeństwa, a specjalne edukacyjne zabawki umożliwiają odpowiedni rozwój i pomagają miło spędzać czas. Przedszkole posiada także odpowiednio wyposażone podwórko, które pozwala wychowankom na swobodną zabawę. W przedszkolu prowadzona jest kuchnia, która przygotowuje dzieciom pyszne posiłki.

Przedszkole Promyczek znajduje się w Olsztynie na osiedlu Pojezierze przy ul. Kołobrzeskiej 27. Jest nowocześnie wyposażoną placówką, która została powołana na potrzeby najmłodszych mieszkańców Olsztyna i okolic. Do przedszkola zaprasza się dzieci wieku 2,5 – 6 lat. Przedszkole działa zgodnie z Ustawą o systemie oświaty, posiadamy wpis do ewidencji szkół i placówek niepublicznych Urzędu Miasta Olsztyn. Uroczyste otwarcie przedszkola nastąpiło 1 września 2010 r. Powierzchnia użytkowa przedszkola to prawie 1000 m², jest placówką świeżo po remoncie, z zabezpieczonym, przystosowanym dla dzieci wejściem. Pełni wszelkie normy, które gwarantują okoliczności bezpieczeństwa i higieny dla dzieci: wymaganą wysokość sal, odpowiednią szerokość drzwi, przystosowane schody i przejścia, doskonałe zabezpieczenie ppoż (hydranty, klapy oddymiające, czujniki dymowe), odpowiednią ilość sanitariatów. Przedszkole posiada 7 sal dla dzieci w różnorakich grupach wiekowych. Sale są duże ( około 50 m² ), jasne i wypełnione kolorowymi zabawkami. Obok sal znajdują się łazienki przystosowane dla dzieci. Wszelkie przedmioty edukacyjne, które znajdują się w placówce czy też w ogrodzie posiadają atesty i certyfikaty. Jedzenie jest przygotowywane w kuchni przedszkola, która dysponuje swoim zapleczem kuchennym posiadająca bardzo nowoczesne parametry wydajnościowe, spełniające wszelkie wymagania sanitarno-epidemiologiczne oraz bhp. Przedszkole znajduje się pod ścisłym nadzorem Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej. Panie pracujące w kuchni gotują bardzo smacznie i zdrowo. Przedszkole przyjmuje dzieci, które przestrzegają specjalnych diet spowodowanych np. przez alergię pokarmową – istnieje również możliwość przygotowania posiłku według indywidualnych diet dziecka.

Przedszkole Promyczek jest czynne od poniedziałku do piątku już od godz. 6.30. do godz. 17.30. W soboty organizowane są zajęcia dodatkowe. Organizowane są liczne wyjścia do kina, teatru, filharmonii, wycieczki, festyny, a także dzieci biorą udział w konkursach. Przedszkole posiada swój plac zabaw, który jest ogrodzony, zabezpieczony i w pełni wyposażony, korzystają z niego tylko wychowankowie przedszkola. W przedszkolu Promyczek, dziecko stanowi osobę najważniejszą, ale dobrze wiemy że dla małego dziecka najistotniejszą postacią jest mama, tata lub dziadkowie, toteż przedszkole Promyczek jest otwarte dla osób pełniących istotną rolę w życiu wychowanków. Wszyscy rodzice i opiekunowie są zaproszeni do odwiedzenia przedszkola i spędzenia wspólnych chwil podczas posiłków, spacerów, wycieczek, zabaw. Rodzinny model wychowania ceniony jest najmocniej, dziecko jest kochane, obdarzone troską i opieką oraz akceptowane, jak również doceniane przez swą indywidualność.

Misją Ośrodka jest otwartość dla rodziców, opiekunów, ale przede wszystkim dla dzieci. Sprawowanie opieki nad dziećmi, ukierunkowanie ich rozwoju, to wspólna praca zarówno rodziców i wychowawców. Dobre relacje rodziców z wychowawcami i dyrekcją przedszkola są bardzo ważnym czynnikiem jego odpowiedniego i efektywnego funkcjonowania. Toteż Przedszkole Promyczek stoi otworem dla rodziców, a ich pomoc i zaangażowanie wysoko cenione. Pragnąc wyjść naprzeciw oczekiwaniom rodziców placówka dokłada wszelkich starań aby także rodzice czynnie uczestniczyli w życiu przedszkola. Rodzice w każdym czasie mogą wejść na jego teren i zostać ze swoim dzieckiem przez taki czas, który uważają za stosowny. Reprezentanci rodziców każdej grupy przedszkolnej wchodzą w skład Rady Rodziców, która może wyrażać opinie dotyczące wszelkich przejawów funkcjonowania przedszkola. W przedszkolu Promyczek rodzice są równoprawnymi partnerami w prowadzeniu procesu wychowawczego dzieci.

Mocne współdziałanie z bliskimi dzieci jest bardzo istotne, a jego celem jest chęć zorganizowania przychylnego otoczenia wychowawczego. Rodzice są zachęcani do aktywnego współdziałania w edukacji przedszkolnej, rozszerzamy i pogłębiamy wiedzę rodziców o dziecku, normujemy z nimi jednolite formy oddziaływań wychowawczych dzięki częstym kontaktom indywidualnym, zebraniom grupowym, zajęciom otwartym.
Wiedza rodziców jest wzbogacana dzięki spotkaniom ze specjalistami: psychologiem, logopedą, pedagogiem. Umacniane są więzi rodzinne poprzez spotkania i uroczystości przedszkolne. Poza realizowanych jest wiele programów edukacyjnych taki jak:

Autochodzik – program, który przygotowuje dzieci przedszkolne do uczestnictwa w ruchu drogowym.
Kubusiowi Przyjaciele Natury – Program „Kubusiowi Przyjaciele Natury” to inicjatywa firmy Tymbark – producenta soków KUBUŚ, realizowana we współpracy z Fundacją Partnerstwo dla Środowiska.
Przyjaciele Zippiego – „Przyjaciele Zippiego” to program, który uczy dzieci sposobów radzenia sobie z trudnościami i wykorzystywania nabytych umiejętności w codziennym życiu.
Program „Szkoły dla Ekorozwoju” – jest inicjatywą Fundacji Partnerstwo dla Środowiska.

Zajęcia są prowadzone przez sprawdzonych i wykształconych instruktorów, lektorów i trenerów, specjalistów w poszczególnych dziedzinach. Zajęcia zapewniają wszechstronny rozwój dziecka oraz odkrywanie zainteresowań i talentów każdego z nich. Zajęcia dodatkowe podzielone są na zajęcia podstawowe, w których uczestniczą wszystkie przedszkolaki oraz zajęcia fakultatywne do wyboru dla wszystkich dzieci z grup 4, 5 i 6 latków. Zajęcia dodatkowe są wplatane pomiędzy harmonogram zajęć w przedszkolu. Niektóre zajęcia odbywają się w bloku popołudniowym, tak by nie obciążać dzieci nadmiarem zajęć w bloku przedpołudniowym. Dzieciństwo jest wszak po to, aby się bawić.

W ramach czesnego oferowana są:

Nauka języka angielskiego
Zabawy rytmiczne
Zajęcia gimnastyki korekcyjnej
Warsztaty teatralne
Religia (dla chętnych dzieci 6-letnich)
Szkoła dla rodziców – cykliczne zajęcia z psychologiem

Zajęcia dodatkowe fakultatywne:

zajęcia taneczne
sztuki walki
opieka psychologa
opieka logopedy
zajęcia na basenie

Kadra pedagogiczna Przedszkola Promyczek stworzona jest z młodych, wykwalifikowanych i kreatywnych nauczycieli z całościowym wykształceniem pedagogicznym oraz zakresu edukacji przedszkolnej i wczesnoszkolnej. Pomoce nauczycieli to studentki oraz absolwentki studiów pedagogicznych. Kadrę pedagogiczną wspierają specjaliści: dyrektor przedszkola z wieloletnim doświadczeniem pedagogicznym, logopeda, psycholog a także profesjonalni instruktorzy zajęć.

Dodać należy, iż większość przedszkoli prywatnych stanowią przedszkola profilowane – sportowe, językowe, artystyczne czy ekologiczne. Pozwalają one na ukierunkowanie rozwoju dziecka na jeden z wybranych obszarów. W takich przedszkolach szczególny nacisk jest położony nich na określony aspekt rozwoju dziecka – np. rozwój fizyczny, edukacja artystyczna itd. Istniej także sposobność posłania dziecka do przedszkola wegetariańskiego, w którym żywienie oparte jest na posiłkach skomponowanych według zasad diety wegetariańskiej (lub wegańskiej). W przedszkolu prywatnym dużo łatwiej jest znaleźć wolne miejsce – nawet w czasie roku szkolnego, ponieważ niższe opłaty przedszkoli publicznych powodują, że właśnie te są bardziej oblegane.

5/5 - (5 głosów)

Otyłość i nadwaga jako problem społeczny

Otyłość i nadwaga pozostają obecnie jednym z najważniejszych, narastających już od XX wieku problemów zdrowotnych dzisiejszego świata i dotyczą ludzi różnych ras i grup etnicznych, włączając w to także tych najmłodszych. Obserwowany negatywny trend epidemiologiczny jest wynikiem zbieżności wielu czynników, do których należą między innymi:

rozpowszechnianie nieprawidłowych nawyków żywieniowych widocznych w spożywaniu wysoko przetworzonych produktów żywnościowych posiadających dużą wartość energetyczną,
niskiej aktywności fizycznej,
zwiększającej się z roku na rok produkcji żywności w bogatych i uprzemysłowionych krajach
oraz powszechnemu wpływowi reklam prowadzących do wzrostu konsumpcji żywności.

Istnieją ogromne różnice w częstości pojawiania się otyłości w różnych krajach, mimo iż powszechna tendencja jest rosnąca. W badaniach przeprowadzonych w 1990 roku przez International Obesity Task Force oszacowano, że na świecie zarówno otyłość jak i nadwaga występują przeciętnie u około 10% dzieci będących między piątym, a piętnastym rokiem życia (najmniej w Afryce Północnej – około 2%, a najwięcej w Ameryce – ponad 30% ). Różnice są zauważalne nawet na kontynencie europejskim, gdzie otyłość występuje rzadziej w Europie Północnej (15-20%) niż w Europie Południowej (20-30%)[1].

Jednym z niewielu państw, w którym odnotowano zmniejszenie się liczby osób otyłych jest Rosja. Tłumaczy się to, iż powodem mogą być głębokie przemiany socjoekonomiczne, zachodzące w tym kraju w 90-tych latach XX wiek W naszym kraju sytuacja epidemiologiczna przedstawia się podobnie. Odsetek nastolatków z przerostem masy ciała (otyłością i nadwagą łącznie) jest wyższy w mieście i wynosi średnio 14%, niż na wsi gdzie średnio wynosi 13%.

Metody przeciwdziałania otyłości

Najbardziej efektywną metodą przeciwdziałania otyłości oraz zapobieganiu wystąpienia wszelkiego rodzaju jej powikłań jest rozpowszechnianie wiedzy dotyczącej zasad prawidłowego żywienia, jak również zakrojone na szeroką skalę działania, które mają na celu przedstawianie prawidłowych nawyków żywieniowych wśród dzieci i młodzieży. Otyłość niewątpliwie należy do chorób cywilizacyjnych, jej objawy są często lekceważone jest jednak rzeczą pewną, że jest ona przyczyną wielu chorób. Odpowiednia profilaktyka, racjonalne odżywianie się, unikanie produktów wysoko przetworzonych i tzw. fast-foodów oraz odpowiedni dbałość o zdrowie oraz kondycję fizyczną stanowią podstawowe narzędzia w walce z tą chorobą.

Istnieje wiele sposobów na przeciwdziałanie otyłości. Oto kilka możliwych metod:

Zdrowe odżywianie: dieta oparta na warzywach, owocach, pełnoziarnistych produktach zbożowych, białku roślinnym i zdrowych tłuszczach pomoże utrzymać prawidłową masę ciała.
Aktywność fizyczna: regularne uprawianie sportu i inne formy aktywności fizycznej pomogą spalić nadmiar kalorii i utrzymać prawidłową masę ciała.
Kontrola porcji: ważne jest, aby jeść odpowiednie ilości jedzenia, które są odpowiednie dla wieku, płci, wzrostu i poziomu aktywności fizycznej.
Unikanie niezdrowych przekąsek: ograniczenie lub całkowite wyeliminowanie spożycia niezdrowych przekąsek, takich jak słodycze, chipsi i napoje słodzone, może pomóc w utrzymaniu prawidłowej masy ciała.
Znajdowanie zdrowych sposobów radzenia sobie ze stresem: stres może prowadzić do podjadania, dlatego ważne jest, aby znaleźć zdrowe sposoby radzenia sobie ze stresem, takie jak relaksacja lub aktywność fizyczna.
Zasięgnięcie porady specjalisty: jeśli masz trudności z utrzymaniem prawidłowej masy ciała lub zmagasz się z otyłością, zasięgnięcie porady specjalisty, takiego jak dietetyk lub lekarz, może być pomocne.

[1] Tounian P, Otyłość dzieci ( Red. ), PZWL, Warszawa, s. 77.

5/5 - (4 głosów)

Style uczenia się

podrozdział pracy magisterskiej

Uczenie się – przyswajanie sobie pewnego zasobu wiedzy, wiadomości z jakiejś dziedziny, zdobywanie jakiejś umiejętności, studiowanie czegoś, kształcenie się, wyrabianie sprawności, nawyków.

Każdy człowiek preferuje jakiś styl (sposób) uczenia się. Jednak większość ludzi może wykorzystywać elementy z różnych stylów.

Psycholog Kolb dokonał podziału na cztery style uczenia się:

– styl pierwszy – uczący się poprzez innowacje i wyobraźnię. Osobom reprezentującym ten styl potrzebne jest osobiste zaangażowanie, zintegrowane z doświadczeniami. Kierują się one odczuciami i intuicją. Są zainteresowane ludźmi, mogą być liderami dążącymi do harmonii i współuczestnictwa. Patrzą na sprawy z dystansu, słuchają innych i dzielą się opiniami, dokładnie określają nowe, ważne problemy. Jednocześnie osoby te zapominają o ważnych szczegółach, bywają powierzchowne, niezbyt dobrze organizują pracę.

– styl drugi – uczący się analitycznie (logicznie). W stylu tym osoby poszukują faktów, formułują teorie i koncepcje, starają się osiągnąć wynik oraz chcą znać opinie ekspertów. Są zainteresowane własnymi odkryciami i uczą się poprzez myślenie o ideach. Poszukują abstrakcyjnych informacji i poddają je refleksji. Gromadzą wszystkie fakty, są dobrze zorganizowane, przeglądają modele i dostępne im źródła. Ich słabą stroną jest zbytnia ostrożność, tendencja do bycia mało twórczymi, posługiwanie się znanymi sposobami.

– styl trzeci – uczący się poprzez zdrowy rozsądek (praktykę). W stylu tym uczący eksperymentują, testują teorię w sposób, który uznają za najwłaściwszy. Lubią rzeczy konkretne, chcą poznać jak to, czego się uczą jest użyteczne w realnym życiu. Gromadzą fakty i informacje, sprawdzają różne możliwości, dobrze organizują czas. Jednak do ich słabości należy brak wyobraźni, zaabsorbowanie szczegółami, nieostrożność w działaniach, niedocenianie osobistych uczuć.

– styl czwarty – uczący się dynamicznie (entuzjastycznie). Uczący się tym stylem dochodzą często do właściwych wniosków mimo braku logicznych przesłanek. Dobrze radzą sobie ze zmianami, lubią różnorodność i działanie w sytuacjach wymagających elastyczności. Mają dobre kontakty z ludźmi, lecz czasem wydają się zbyt energiczni. Dobrze pracują z innymi ludźmi, są bardzo aktywni, lubią podejmować ryzyko. Jednocześnie osoby te są impulsywne, odkładają sprawy na ostatni moment, próbują wielu rzeczy równocześnie, nie planują pracy.

Czterem stylom uczenia się zaproponowanym przez Kolba przypisane są cztery typy osób: odkrywca, myśliciel, pragmatyk, człowiek czynu.

5/5 - (3 głosów)

Ekologiczna koncepcja rozwoju jednostki w rodzinie

podrozdział pracy magisterskiej

Jednym z badaczy, który pod koniec lat siedemdziesiątych rozbudował ekologiczne podejście do człowieka był amerykański psycholog U. Bronfenbrenner.

Źródeł jego zainteresowań należy szukać w doświadczeniach z dzieciństwa. Wychowywał się on w otoczeniu instytucji dla umysłowo chorych, w której jego ojciec pracował jako neuropatolog. Instytucja ta była zorganizowana na wzór społeczności farmerskiej, położona wśród zalesionych wzgórz. To tutaj młody Bronfenbrenner po raz pierwszy zauważył związki między żywym organizmem a otoczeniem (U. Bronfenbrenner, 1988, s. 21). „Były też i inne doświadczenia. Kiedyś w placówce pojawiły się zupełnie normalne dzieci, co wywołało bolesny niepokój ojca. Stało się to w wyniku pomyłki bądź też- co bardziej prawdopodobne- braku innych możliwości zorganizowania im opieki. Już po kilku tygodniach pobytu w instytucji dzieci te uzyskały wyniki poniżej normy w obowiązkowych badaniach inteligencji. (…) Dzieci można było uratować tylko w jeden sposób, ale dopiero po kilku latach, wykorzystując fakt, że dorosłych pacjentów placówki kierowano do pomocy w domach personelu. Właśnie w ten sposób Hilda i Anna zadomowiły się w rodzinie Bronfenbrennera i stały się ważnymi osobami w jego wychowaniu. Okazało się, że to nowe środowisko, stymulujące inicjatywę i samodzielność, a także niezależność, pacjentek szybko potrafiło je uzdrowić. Po jakimś czasie uzyskały one niezbędne minimum w decydującym o ich losie teście Stanforda-Bineta. Znacznie później, już jako uczony, Bronfenbrenner zgromadził wiele naukowych dowodów potwierdzających tę obserwację z dzieciństwa” (U. Bronfenbrenner, 1988, s. 21-22).

Podejście ekologiczne określając rozwój, przyjmuje, iż:

rozwój jednostki dokonuje się w kontekście jej związków ze środowiskiem, co oznacza, że źródła i siły napędowe zmian rozwojowych tkwią właśnie w tym systemie, (tworzonym przez osobę i środowisko),
związki między jednostką a jej środowiskiem mają charakter aktywnej i wzajemnej interakcji (realizowane są poprzez aktywność jednostki i oddziaływania środowiska),
rozwój osoby przejawia się w: a) podejmowaniu nowych ról i zajmowaniu nowych pozycji w nowych kręgach środowiska, b) w poszerzaniu się i różnicowaniu środowiska jednostki i wzbogacaniu się związków, w jakie ona z nim wchodzi, c) w angażowaniu się przez jednostkę w aktywność skierowaną na środowisko (…),
zmiana zachowania się jednostki może być zmianą rozwojową, jeśli spełnia dwa podstawowe warunki: a) wykazuje trwałość (transfer w czasie) i b) przejawia się nie tylko w danym kontekście środowiskowym, w którym powstała, ale także w nowych układach ekologicznych, do jakich przenosi się jednostka (transfer sytuacyjny lub środowiskowy),
zmiany rozwojowe są interakcyjne i mogą dokonywać się w całym cyklu życia indywidualnego,
zmiany rozwojowe polegają na transformacji obejmującej zarówno człowieka (osobę), jak i jego relacje ze środowiskiem, a więc szerszy system „jednostka – środowisko”; stwarza to możliwość tworzenia się nowych jakościowo układów, które mogą prowadzić do takich zmian rozwojowych jednostki, jakie nie dadzą się wyjaśnić wyłącznie poprzez oddziaływanie i kontrolę środowiska (M. Przetacznik-Gierowska, M. Tyszkowa, 2000, s. 95 – 96).

Rozwój dziecka jest zdeterminowany przez środowisko, w którym ono żyje. Dziecko i otoczenie wpływają na siebie wzajemnie w sposób dwukierunkowy ( B. Kaja, 1997, s. 9). Podczas kontaktu ze środowiskiem dokonuje się proces socjalizacji jednostki. Istnieją trzy podstawowe mechanizmy socjalizacji: identyfikacja, naśladownictwo, modelowanie, które zapewniają ciągły i prawidłowy rozwój społeczny dziecka. Naśladownictwo polega na kopiowaniu innej osoby, bywa utożsamiane z imitacją. Identyfikacja to całościowe upodabnianie się do innej jednostki. Natomiast modelowanie jest przyjęciem zachowań modela z jednoczesnym dostosowaniem ich do własnej osobowości (M. Sitarczyk, 2002, s. 15).

Dziecko wzrasta w określonym otoczeniu, a także w konkretnym kręgu kulturowym, który wpływa na jego rozwój. „Każda kultura tworzy typowe dla siebie układy odniesienia, według których ludzie żyjący w jej zasięgu dokonują oceny szeregu zjawisk z zakresu życia społecznego, a między innymi postaw społecznych(w tym rodzicielskich), zachowań i reakcji. (…) Proces wzrastania w kulturę, czyli przyswajania przez dzieci i młodzież wzorów postępowania oraz norm wartościujących typowych dla danej grupy społecznej, może odegrać istotną rolę w genezie postaw społecznych. Tworząc bowiem własną postawę, jednostka opiera się w mniejszym lub większym stopniu na wartościach społecznych, stanowiących podstawowy budulec postawy. Może jednocześnie dokonywać wyboru, przyjmować od społeczeństwa jedne wartości, odrzucając inne, może modyfikować te wartości, włączać do nich własne sądy oparte na doświadczeniu” (M. Sitarczyk, 2002, s. 16).

Bronfenbrenner zajął się szczegółowo relacją rozwój dziecka a środowisko, tworząc teorią systemów ekologicznych. Według tej teorii, rozwój jest procesem wzajemnej i progresywnej akomodacji człowieka i środowiska społecznego. Środowisko tworzą zróżnicowane układy bliższe jednostce- mikrosystem i dalsze- mezosystem, egzosystem i makrosystem wraz ze wszystkimi powiązaniami, które między tymi układami występują i mogą wywierać wpływ na rozwój jednostki (U. Bronfenbrenner, 1988, s.23).

Wykres nr 1. Ekologiczny model środowiskowy U. Bronfenbrennera

Źródło: U. Bronfenbrenner, 1988, s.23

Mikrosystem składa się z wzorców działania, ról społecznych, stosunków międzyludzkich obowiązujących w konkretnym układzie (U. Bronfenbrenner, 1988, s.23). Mikrosystem zmienia się w miarę wzrastania dziecka (R. Vasta, M.M. Haith, S.A. Miller, 1995, s.73).

Mezosystem natomiast, to związki między mikrosystemami (relacje między rodzicami a nauczycielem, dzieckiem a kolegami) (R. Vasta, M.M. Haith, S.A. Miller, 1995, s.73).

Egzosystem tworzony jest przez układy, w których jednostka nie uczestniczy aktywnie, aczkolwiek wywierają one wpływ na środowisko niższego rzędu (np. praca rodziców) (U. Bronfenbrenner, 1988, s.23).

Kultura i podkultura, w której żyje dziecko, kreują makrosystem. Makrosystem oddziałuje na dziecko, przekazując mu pewne przekonania, postawy czy tradycje. Przykładem mogą być dzieci żyjące w Stanach Zjednoczonych. Znajdują się one pod wpływem przekonań o wartości demokracji, równości, a być może także o zaletach kapitalizmu i wolnej przedsiębiorczości. Na dzieci mieszkające w pewnych częściach kraju mogą też wpływać regionalne postawy, np. faworyzujące indywidualizm czy zwolnienie tempa życia. Jeśli dziecko żyje w określonym środowisku etnicznym czy rasowym, wartości i tradycje kulturowe tej grupy są kolejnym źródłem wpływów. Makrosystem jest bardziej stały niż inne systemy. On jednak także może zmieniać się, np. wraz z przechodzeniem społeczeństwa od polityki liberalnej do konserwatywnej, od dobrobytu do kryzysu, od pokoju do wojny (R. Vasta, M.M. Haith, S.A. Miller, 1995, s.74).

Każdy z przytoczonych układów pozwala jednostce zdobyć wiedzę i doświadczenie konieczne do pełnienia ról społecznych i konstruowania towarzyszących im postaw (M. Sitarczyk, 2002, s.14).

Podsumowując, należy zawsze mieć na uwadze, iż oprócz czynników genetycznych oraz osobowościowych na przebieg rozwoju dziecka silnie oddziałuje środowisko. Pomiędzy rozwojem a otoczeniem (środowiskiem) zachodzi sprzężenie zwrotne (te dwa elementy wpływają na siebie wzajemnie).

5/5 - (3 głosów)

Charakterystyka środowiska rodzinnego

Chęć udziału w badaniach wyraziło 20 rodziców, wśród nich znalazło się 11 kobiet oraz 9 mężczyzn | zob. Wykres nr 5|.

Wykres nr 5. Płeć ankietowanych rodziców.

Źródło: opracowanie własne.

Kobiety stanowią 55% (11 osób) ankietowanych, którzy uczestniczyli w badaniu, pozostali respondenci to mężczyźni – 45% (9 osób). Dane dowodzą coraz częstszego angażowania w dotychczasowe typowe role mężczyzn, co dowodzi emancypacyjnych postaw kobiet w rodzinie.

Rodzice dzieci przedszkolnych reprezentowali następujące przedziały wiekowe: do 25 lat; 25 ? 35 lat; 36 ? 45 lat; powyżej 45 lat.

Oto uzyskane odpowiedzi |zob. wykres nr 6|:

Wykres nr 6. Wiek ankietowanych rodziców.

Źródło: opracowanie własne.

Ponad połowa ankietowanych, tzn. rodziców biorących udział w badaniu (55%) jest w wieku od 25 do 35 lat (11 osób), 40% (8 osób) zaznaczyła przedział od 36 do 45 lat. Jedynie 1 osoba wśród badanych (5%) miała mniej niż 25 lat. Do wyboru było również kryterium powyżej 45 lat, ale tej grupy wiekowej nie zaznaczył żaden z respondentów. Uzyskane dane potwierdzają przesunięcie macierzyństwa na późniejszy wiek.

Trzecie pytanie z części ankiety poświęconej charakterystyce środowiska rodzinnego, dotyczyło liczby dzieci w rodzinie respondentów |zob. Wykres nr 7|.

Wykres nr 7. Liczba dzieci w rodzinie

Źródło: opracowanie własne.

Połowa rodziców biorących udział w badaniach ma dwójkę dzieci, siedem osób (35%) posiada 1 dziecko, a jedynie 15% (3 osoby) wychowuje troje lub czworo dzieci. Wyniki dowodzą, że ankietowani nie preferują rodzin wielodzietnych.

Rodzina, w której wychowuje się kilkoro dzieci, daje większe poczucie bezpieczeństwa, w trudnych sytuacjach można zwrócić się o pomoc nie tylko do rodziców, ale także do rodzeństwa.

W dodatkowej części kwestionariusza zapytałam ankietowanych o liczbę dzieci w rodzinie, które są w wieku przedszkolnym. Odpowiedzi ilustruje |Wykres nr 8|:

Wykres nr 8. Liczba dzieci w wieku przedszkolnym.

Źródło: opracowanie własne.

Zdecydowana większość respondentów, bo aż 95% (19 osób), ma jedno dziecko w wieku przedszkolnym. Zaledwie jedna osoba, stanowiąca 5% ogółu badanych wychowuje dwoje dzieci w wieku przedszkolnym. Zgromadzone wyniki korespondują z danymi z poprzedniego wykresu |zob. Wykres nr 7|, i równoczesnym łączeniem wychowania dzieci w podobnym wieku, tj. w przedszkolnym.

Charakterystyka respondentów odnosiła się również do poziomu wykształcenia rodziców. Wyniki przestawia |Wykres nr 9|:

Wykres nr 9. Poziom wykształcenia.

Źródło: opracowanie własne.

Prawie połowa respondentów 40% (8 osób) posiada wykształcenie średnie (liceum lub technikum), 35% (7 osób) uczęszczała na studia wyższe magisterskie. Wykształcenie zasadnicze zaznaczyły 3 osoby. Pozostali, stanowiący 10% ankietowanych (2 osoby) ukończyli studia licencjackie.

Poziom wykształcenia rodziców jest wysoki i powinien on mieć duży wpływ na osiągnięcia dziecka. Warunkuje on między innymi sytuację materialną rodziny, jej dochody i strukturę wydatków. Dzięki uzyskanemu wykształceniu, rodzice zapewniają dziecku odpowiedni poziom kulturalny oraz mają wpływ na wszechstronny rozwój małego człowieka.

Następne w kolejności pytanie, zawarte w ankiecie, odnosiło się do modelu rodziny. Zebrane dane ilustruje poniższy wykres.

Wykres nr 10. Model rodziny.

Źródło: opracowanie własne.

Zdecydowana większość respondentów, bo aż 70% (14 osób) wychowuje dziecko w pełnej rodzinie, 25% (5 osób) wspólnie z mężem/żoną oraz z dziadkami, a 5% (1 osoba) jest jedynym żywicielem rodziny.

Niezwykle ważnym aspektem właściwego funkcjonowania rodziny jest jej model, czyli rodzina pełna, w której oboje rodziców uczestniczy w rozwoju dziecka. Zdecydowana część moich respondentów wychowuje dziecko w pełnej rodzinie, co świadczy o tym, że struktura zachowana jest na właściwym poziomie.

Charakteryzując grupę respondentów, jaką jest środowisko rodzinne, pod uwagę wzięłam także rodzaj wykonywanego zawodu. Dane zawarte zostały w wykresie nr 11.

Wykres nr 11. Rodzaj wykonywanego zawodu.

Źródło: opracowanie własne.

Blisko połowa rodziców, bo 40% (8 osób), zaznaczyła odpowiedź: inne, ale nie wyjaśniła, czym się zajmuje zawodowo. Zawód związany z wykonywaniem prac biurowych lub administracyjnych wybrało 25% ogółu (5 osób). Trzy osoby stanowiące 15% respondentów są pracownikami fizycznymi, 5% (1 osoba) prowadzi własną firmę. Spośród ankietowanych jedna osoba (5%) jest bezrobotna. Dane te korelują z wykształceniem, gdzie również 15% legitymowało się wykształceniem zasadniczym zawodowym.

Dla prawidłowego rozwoju dziecka niebagatelne znaczenie ma aktywność zawodowa rodziców. Stanowi ona dla nich bodziec rozwojowy, dzięki niej w podświadomości najmłodszych kształtuje się postawa poszanowania pracy, jako dziedziny aktywności i źródła wielu znaczących wartości. Zaledwie jeden z ankietowanych jest aktualnie bezrobotny, zdecydowana większość wykazuje się aktywnością zawodową.

5/5 - (4 głosów)