Przez metodę badań rozumiemy „zespół teoretycznie uzasadnionych zabiegów koncepcyjnych i instrumentalnych obejmujących najogólniej całość postępowania badacza, zmierzającego do rozwiązania określonego problemu naukowego”.[1]
Metodę, którą zastosowałam w mojej pracy jest sondaż diagnostyczny, który jest definiowany jako „sposób gromadzenia wiedzy o atrybutach: strukturalnych i funkcjonalnych oraz dynamice zjawisk społecznych, opiniach i poglądach wybranych zbiorowości, nasilaniu się i kierunkach rozwoju określonych zjawisk i wszystkich innych zjawisk instytucjonalnie nie zlokalizowanych – posiadających znaczenie wychowawcze – w oparciu o specjalnie dobraną grupę reprezentującą populację generalną, w której badane zjawisko występuje.”[2]
T. Plich[3] twierdzi, że techniki badań to czynności praktyczne, regulowane starannie wypracowanymi dyrektywami, pozwalającymi na uzyskanie optymalnie sprawdzalnych informacji, opinii, faktów.
Według M. Łobockiego[4] techniki badawcze są to bliżej skonkretyzowane sposoby realizowania zamierzonych badań. Są one podporządkowane metodom badawczym i pełnią w stosunku do nich służebną rolę.
W celu zbadania funkcji domu dziecka, oraz stosowanych metod i form w placówce wykorzystałam następujące techniki badawcze:
- Obserwacja
- Wywiad
- Rozmowa
„Obserwacja jest najdawniejszą i najczęściej praktykowaną techniką w naukach społecznych. Jest to czynność jednostronna, angażuje tylko badającego, którym powoduje dążenie do celowego, planowego spostrzegania określonych podmiotów, itp.”[5]
Przedmiotem danych w wywiadzie polega na uzyskiwaniu informacji w drodze bezpośredniej rozmowy między ankieterem a respondentem.
Dla własnych celów badawczych przeprowadziłam wywiad wolny z wychowawcami, opiekunami, pielęgniarkami i dyrektorką.
Celem rozmowy z personelem było zebranie dokładnych informacji o badanych wychowankach, oraz specyfice pracy opiekuńczo-wychowawczej.
[1] T. Plich, Zasady badań pedagogicznych, Ossolineum, Wrocław 1997, s. 42
[2] Tamże, s. 51
[3] Tamże, s. 76
[4] M. Łobocki, Metody badań pedagogicznych, PWN, Warszawa 1982
[5] red. R. Wroczyński, T. Plich, 1974, s. 56