Najczęściej prace z pedagogiki – czy to licencjackie, czy magisterskie – dotyczą rodziny. Wyjaśnijmy więc sobie na początek to pojęcie.
Rodzina jest naturalnym środowiskiem dziecka, w którym przebywa ono jeszcze na długo przed pójściem do szkoły i do którego chętnie wraca, nawet po osiągnięciu pełnej dojrzałości psychicznej i społecznej.
Ma ona decydujący wpływ na kształtowanie się prawidłowego procesu wychowawczego i osobowości dziecka. Środowisko rodzinne jest bowiem głównym terenem funkcjonowania dzieci i ich ustawicznego wychowania. Warto tu przypomnieć, iż w całej historii cywilizacji i kultury nie zdołano stworzyć lepszych warunków wielostronnego rozwoju dzieci, niż jest to możliwe w normalnej rodzinie. Mimo wielkich przeobrażeń, jakie przechodzi rodzina, przekształcając się z tradycyjnej w nowoczesną – jest ona nadal niezastąpioną i podstawową komórką życia społecznego.
Rodzina i jej funkcjonowanie jest ważnym środowiskiem, które może optymalizować rozwój sfery emocjonalnej, intelektualnej i społecznej dziecka, ale może też zaburzać lub hamować warunki biologiczne różnych jego sfer rozwojowych. Każda rodzina tworzy własny, niepowtarzalny system opieki, edukacji i socjalizacji. Opiera się na pewnej hierarchii wartości, przyjętych normach społecznych i etycznych, przejawiających się w postawach rodzicielskich, więziach emocjonalnych i relacjach społeczno-emocjonalnych między rodzicami a dziećmi.[1]
Badaniem rodziny zajmuje się wiele różnych dyscyplin naukowych – takie jak: socjologia, demografia, filozofia, psychologia, teologia, ekonomia i przede wszystkim właśnie pedagogika.
H. Cudak, Od redakcji, „Pedagogika Rodziny” 2011, nr 1, s. 5
